اثر هشت هفته تمرین استقامتی با مدت های مختلف بر سطوح پروتئین شوک گرمایی 27 پلاسمای خون در موش های صحرایی نر

هدف از اجرای این پژوهش بررسی اثر هشت هفته تمرین استقامتی با مدتهای مختلف بر سطوح پروتئین شوک گرمایی 27 پلاسما در موش های صحرایی نر نژاد ویستار بود.
روش تحقیق: برای این منظور 40 سر موش نر هشت هفته ای با میانگین وزن 10 ± 189 گرم از انستیتو پاستور شمال ایران تهیه شدند و به طور تصادفی در گروه کنترل و سه گروه تمرینی تقسیم شدند. گروه های تمرینی به مدت هشت هفته، هر هفته پنج روز با شدت 20 متر بر دقیقه (معادل 50 تا 55 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی) با مدت های 30، 60 و 90 دقیقه و شیب صفر درجه روی نوار گردان ویژه جوندگان به تمرین پرداختند. برای اندازه گیری سطوح پروتئین شوک گرمایی 27 پلاسما پس از هشت هفته تمرین و 72 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، موش ها بی هوش شدند. سطح پروتئین شوک گرمایی 27 پلاسما با استفاده از کیت EIA و به روش آنزیم لینک ایمنواسی (ELISA) اندازه گیری شد. داده ها به روش آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی LSD تجزیه و تحلیل شدند. مقادیر (05/0 p≤) به عنوان حداقل سطح معنی داری تفاوت میانگین ها مورد استفاده قرار گرفت.
نتایج نشان داد که سطوح پروتئین شوک گرمایی 27 پلاسما در گروه تمرینی 60 دقیقه به طور معناداری (05/0p<) بالاتر از سایر گروه ها است.
نتایج این تحقیق نشان می دهد که تمرینات استقامتی با شدت و مدت متوسط (60 دقیقه) در مقایسه با مدت کوتاه تر و بلندتر باعث افزایش بیشتری در سطوح پروتئین شوک گرمایی 27 پلاسما می شود.