خود تنظیمی و ارتباط آن با بعضی از مفاهیم آموزشی

پژوهش‌های بسیاری به منظور شناسایی فرایندهای موثر بر پیشرفت تحصیلی[1] دانش‌آموزان انجام شده است. بر اساس این پژوهش‌ها، می‌توان گفت خودتنظیمی[2] باعث ایجاد انگیزه و پیشرفت تحصیلی دانش‌آموزان می‌شود. با استفاده از این شیوه دانش‌آموزان عادت‌های یادگیری بهتری برای خود ایجاد و مهارت‌های مطالعه خود را تقویت می‌کنند (ولترز، 2011)[3]. آنها همچنین می‌توانند راهبردهای یادگیری[4] را برای افزایش پیامدهای تحصیلی به کار گیرند و بر عملکرد خود نظارت کنند (هریس، فریدلندر، سدلر، فریزل و گراهام، 2005)[5]، و پیشرفت تحصیلی خود را ارزیابی کنند (دبروین، تید و کمپ، 2011)[6]. این مقاله تلاش دارد تا با مروری بر پژوهش‌های انجام‌شده، به تعریف خودتنظیمی و ارتباط آن با عوامل موثر از رویکردهای مختلف بپردازد. در این مقاله مولفه‌های خودتنظیمی، ارتباط آن با معیار عملکرد و خودکارآمدی بررسی شده است و همچنین نگاهی به چگونگی ارتباط خودتنظیمی با مفاهیمی مانند هوش، موقعیت اجتماعی- اقتصادی، و جنسیت دارد. سرانجام، تلاش شده است تا راهبردها و رهنمودهایی برای آموزش این مفهوم ارایه شود.