مقایسه میزان پلاسمایی پروگرانولین و ریلکسین در خانم های مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک و نمایه توده بدنی طبیعی با افراد سالم

سندرم تخمدان پلی کیستیک از بیماری های شایع غدد اندوکرین است که 5 تا 10 درصد از زنان سنین باروری را درگیر می کند. این سندرم با اختلالاتی از جمله دیابت نوع 2، اختلالات چربی خون و چاقی همراه می باشد. پروگرانولین و ریلکسین آدیپوکاین هایی هستند که در متابولیسم کربوهیدرات ها و لیپیدها دخالت دارند. اطلاعاتی از سطح پلاسمایی این فاکتورها در زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک با نمایه توده بدنی نرمال وجود ندارد که بر این اساس، مطالعه مذکور طراحی گردید.
مطالعه کنونی از نوع توصیفی می باشد که طی آن تعداد 39 زن مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک با نمایه توده بدنی کمتر از 25 بر اساس معیار روتردام به عنوان گروه بیمار و 38 زن سالم نیز به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. غلظت های پروگرانولین و ریلکسین پلاسما توسط تکنیک الایزا اندازه گیری شد.
غلظت های پلاسمایی پروگرانولین و ریلکسین و بعضی از پارامترهای بیوشیمیایی در گروه بیمار در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معنی داری نداشت ولی افزایش معنی داری در میزان VLDL، تری گلیسیرید (046/0=P)، انسولین (016/0=P)، HOMA-IR (015/0=P)، تستوسترون (01/0=P) و دهیدرواپی اندروسترون سولفات (034/0=P) در گروه بیمار نسبت به گروه کنترل مشاهده گردید.
در این مطالعه میزان پلاسمایی پروگرانولین و ریلکسین در گروه بیمار نسبت به گروه کنترل تفاوت معنی داری نداشت. شاید بتوان چنین استنباط کرد که نمایه توده بدنی نرمال کمتر از 25 و قندخون ناشتای کمتر از 110، سطح پلاسمایی پروگرانولین و ریلکسین در افراد سندرم تخمدان پلی کیستیک را تغییر نمی دهد. از سوی دیگر تغییرات تستوسترون، انسولین، دهیدرواپی اندروسترون سولفات و HOMA-IR بهترمی توانند پیشگویی کننده ابتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک و دیابت ناشی از آن باشند.