اثر حشره کش های ایمیداکلوپرید و پیریمیکارب روی واکنش تابعی زنبور پارازیتوئید Aphidius matricariae Haliday (Hym.: Braconidae) در شرایط آزمایشگاهی

یکی از ویژگی های مهم برای انتخاب دشمن طبیعی مناسب جهت استفاده در برنامه های کنترل بیولژیکی آفات، بررسی واکنش تابعی آن در تراکم های مختلف میزبان می باشد. از سوی دیگر کاربرد حشره کش ها روی جمعیت آفات ممکن است، روی واکنش-های رفتاری از جمله واکنش تابعی و به دنبال آن روی کارایی دشمنان طبیعی تاثیر بگذارد. در این پژوهش، اثر دو حشره کش ایمیداکلوپرید و پیریمیکارب روی واکنش تابعی زنبور پارازیتوئید Aphidius matricariae (Haliday) نسبت به تراکم های مختلف پوره سن سوم شته جالیز Aphis gossypii (Glover) در شرایط آزمایشگاهی در دمای 1±25 درجه سلسیوس، رطوبت نسبی 5±65 درصد و دوره نوری 8: 16 ساعت (تاریکی: روشنایی) مطالعه شد. پارازیتوئیدهای ماده جفت گیری کرده که کمتر از 12 ساعت عمر داشتند، به مدت 24 ساعت در معرض سطح آغشته به غلظت LC25 حشره کش های مذکور و آب مقطر به عنوان شاهد در استوانه های شیشه ای قرار گرفتند. سپس تراکم های 2، 4، 8، 16، 32 و 64 میزبان در 10 تکرار در اختیار آن ها قرار داده شد. تعیین نوع واکنش تابعی با استفاده از رگرسیون لجستیک و تخمین پارامترها با استفاده از رگرسیون غیرخطی برنامه SAS انجام شد. مطابق با نتایج به دست آمده، واکنش تابعی در شاهد و تیمارهای دو حشره کش از نوع دوم بود. قدرت جستجوگری (a) در تیمارهای شاهد، ایمیداکلوپرید و پیریمیکارب به ترتیب 0645/0، 0373/0 و 0452/0 بار در ساعت و زمان دستیابی (Th) به ترتیب 4607/0، 8873/0 و 6292/0 ساعت تخمین زده شدند. حداکثر نرخ حمله (T/Th) در تیمارهای مذکور به ترتیب 09/52، 05/27 و 14/38 پوره میزبان محاسبه شد. نتایج نشان داد که پیریمیکارب در مقایسه با ایمیداکلوپرید، اثر سوء کمتری روی زمان دستیابی پارازیتوئید دارد.