دستکاری مولکولار طول عمر بشر و چالش های اخلاقی آن

با مشاهده اثر سیستم تلومر- تلومراز در افزایش طول عمر سلول ها و در مدل های آزمایشگاهی این فرضیه مطرح شده است که شاید با استفاده از این سیستم، از پیر شدن سلول ها جلوگیری و به تبع آن افزایش طول عمر را محقق کرد اما این موضوع بسیار پیچیده ای را به دنبال می آورد.
تغییر در الگوی وقوع پیری و به تبع آن مرگ، تغییر هرم جمعیتی را به دنبال آورده، ضرورت سیستم سازی خاصی را در بودجه های بهداشتی، تخصیص امکانات، پرورش نیروی انسانی، ارائه خدمات و مراقبت ها و...ایجاب نموده و بروز پیری در افراد جامعه در صورت عدم وقوع مرگ بدنبال آن، تبعات وسیعی را در پی دارد و کل نظام اجتماعی، اقتصادی و ارزشی حامعه را به صورت وسیع تحت تاثیر خود قرار می دهد.
وقوع پیری و به دنبال آن وقوع مرگ، نقش تعیین کننده ای در زندگی و در تنظیم روابط اجتماعی به معنای اعم آن توزیع منابع قدرت و ثروت اجتماعی ایفا کرده است. بنابراین افزایش غیرمعمول طول عمر، مجموع روابط اجتماعی را به چارچوب های جدید و ناشناخته ای منتقل می نماید.
اکنون توانایی های ویژه ای در دانش پزشکی و علوم پیرامونی آن برای افزایش طول عمر وجود دارد اما نگرانی های هزار تو و چند لایه ای نیز در مورد مسایل مابعد افزایش معنی دار طول عمر مثلا تبدیل گروه برخوردار از طول عمرهای بیشتر به یک نوع خاص و احیانا برجسته و مافوق انسان مطرح می کند.