کاربرد داروهای خوراکی کاهش دهنده قند خونن در دیابت نوع 2 (مقاله بازآموزی)

طی چند سال اخیر مراقبت ار بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 دچار تحول اساسی شده: نخست به دلیل درک اهمیت کنترل کامل و شدید قند خون در پیشگیری از عوارض بیماری، و دوم آن که هم اکنون دسته های دارویی متعددی در اختیار پزشک قرار دارد. از این رو امروز پزشک در سطح مراقبت های اولیه با این معما روبرو است، که چه دارویی را در چه موقعیت بالینی به کار برد.
مرور سیستماتیک داده های موجود در مقالات، راجع به کارآیی داروهای خوراکی پایین آورنده قند خون، که به تنهایی یا همراه با داروهای دیگر مورد استفاده قرار گرفته اند.
برای یافتن تمام گزارشاتی که به زبان انگلیسی پیرامون آزمون های بالینی کنترل شده(randomized controlled) موجودند (و برخی از آن ها داروهای جدید را نیز شامل می شوند)، از مدلاین استفاده شده؛ به علاوه، کتب و مقالات نوشتاری نیز مرور شده اند.
هر مطالعه ای که لااقل سه ماه به طول انجامیده، یا لااقل 10 نفر را شامل شده و یا در صورتی که HbA1c گزارش شده باشد، در مرور ما گنجانیده شده است. در صورتی که چندین دوز از یک دارو مورد آزمایش قرار گرفته باشند، نتایجی که بیشترین پذیرش را داشته اند ذکر شده اند.
در آزمون هایی که با دارونما کنترل شده اند (Placebo-controlled) داده ها به صورت تفاوت بین نتایج موارد درمان شده با دارو و مواردی که به بیمار دارونما داده اند بیان شده اند.
در حال حاضر، پنج دسته دارویی متفاوت برای درمان دیابت نوع 2 موجود است. بیشترین این داروها در مقایسه با دارونما، سطح هموگلوبین A1c را به میزان 1تا 2درصد کاهش می دهند؛ و زمانیکه دارو های متفاوت در یک جمعیت معین مورد استفاده قرار می گیرند، کارایی یکسانی را نشان می دهند. این داروها، در صورتی که به صورت ترکیبی مورد استفاده قرار گیرند، تاثیر بیشتری خواهند داشت. کاستن از عوارض دراز مدت بیماری تنها با sulfonylureas وmetformin نشان داده شده است.
داروهای ضد دیابت موجود، به جز در چند مورد استتثنایی، به یک اندازه در کاهش غلظت قند خون موثرند، ولی مکانیسم های اثرشان متقاوت است. از این رو به نظر می رسد که دارای آثار متابولیکی کاملا متفاوتی هستند؛ که این تفاوت در عوارض جانبی آنها (به ویژه عوارض قلبی – عروقی) کاملا بازتاب می یابد، و همین نکته خود در انتخاب داروی مورد نظر نقش تعیین کننده ای دارد.