رهیافتی پدیدار شناختی - هرمنوتیک نسبت به سینما

فهم پدیدارشناسانه سینما، در حوزه فلسفه سینما قرار می گیرد. در پدیدارشناسی متعارف، وابستگی سوژه و ابژه به یکدیگر مطرح می شود، اما در روش پدیدارشناسی هرمنوتیک هیدگر، به نوعی دوسویه سوژه ابژه کنار می رود و جای خود را به در عالم بودن دازاین می دهد. بر همین اساس، پدیدارشناسی هیدگر متقدم، راهی برای فهم امکانات وجودشناسانه دازاین می شود. پدیدارشناسی در نظر هیدگر متاخر، بدل به امکانی برای اندیشیدن می گردد و در واقع شیوه ای هرمنوتیکی را برای تفکر در ظل تاریخ وجود شکل می دهد. گادامر لوازم پدیدارشناسی هرمنوتیک را در تفکر هیدگر بسط می دهد و با آموزه هایی چون رد تفکیک صورت از محتوا در فهم اثر و توجه به عالم، تمهیدات مهمی را در این روش، ایجاد می کند. در پدیدارشناسی متعارف سینما، دیدگاه هایی واقع گرا یا نشانه گرا در باب چیستی فیلم و نحوه درک مخاطب بیان می شود. در نگاه پدیدارشناسی هرمنوتیک، با نفی تفکیک صورت از محتوا و توجه به آموزه عالم و تکنیک می توان سینما را به مثابه عالم منکشف از مجلای تکنیک سینمایی فهم کرد