سیستم های آنزیمی برتر برای تشخیص عوامل ایجاد کننده لیشمانیوز پوستی در ایران

لیشمانیوز پوستی از بیماری های بسیار مهم انگلی است،که در نقاط گوناگون جهان، چون منطقه هایی گسترده از ایران انتشار دارد و گونه هایی متعدد در ایجاد آن نقش دارند. در ایران، دو گونه ی لیشمانیا ماژور و لیشمانیا تروپیکا، که هر یک دارای سویه های متعددی هستند، عامل لیشمانیوز پوستی هستند. تشخیص گونه ها و سویه های لیشمانیا به صورت میکروسکوپی شدنی نیست و شواهد همه گیر شناختی و بالینی هم، به تنهایی ابزاری مناسب برای تعیین گونه ی انگل نیستند. بنابراین، بایسته است که در کنار این شواهد، از روش های دقیق مولکولی و زیست – شیمیایی برای تشخیص بهره گرفته شود. در میان این روش ها، روش ایزو آنزیم الکتروفورز، جایگاهی ویژه دارد و می توان با مقایسه ی ایزو آنزیم های سیستم های مختلف آنزیمی در گونه های ناشناخته و مقایسه ی آن با سویه ها و گونه های مرجع، گونه و سویه ی انگل را تعیین کرد. برای کاستن از هزینه ی انجام مکرر این روش پیشرفته، لازم است که سیستم های برتر آنزیمی در هر منطقه مشخص شوند. تولید انبوه گونه های مرجع لیشمانیا ماژور و لیشمانیا تروپیکا و نمونه های جدا شده از بیماران، در محیط کشت مایع مناسب انجام پذیرفت. پس از گردآوری انگل از محیط کشت در پایان مرحله ی رشد لگاریتمی و عصاره گیری درشرایط ویژه، ایزوآنزیم های 13 سیستم آنزیمی آنها با روش سلولز استات الکتروفورز مورد مقایسه قرار گرفتند. مقایسه ی مهاجرت نسبی ایزو آنزیم ها در شش سیستم آنزیمی نوکلوزید هیدرولاز 1 و 2 (NH2, NH1) مالات دهیدروژناز (MDH)، فسفو گلو کوموتاز (PGM)، گلوکز فسفات ایزومراز (GPI)و شش فسفو گلو کونات دهیدروژناز (6-PGDH) اختلاف هایی چشمگیرمیان دو گونه ی مورد مطالعه را نشان داد. اختلاف ها، همچنین در شمار باندهای ایزو آنزیمی ایزو آنزیمی گونه ها در سیستم های بالا ملاحظه گردید. این بررسی نشان داد که در بیشتر موارد استفاده از سیستم های یاد شده در شناسایی گونه ها و حتی سویه های گوناگون لیشمانیا ماژور و لیشمانیا تروپیکا کافی است و به کار بردن سیستم های بیشتر، هنگامی لازم است، که با سویه های پیچیده ای برخورد شود.