نگرشی جامعه شناختی بر سرمایه اجتماعی و توسعه پایدار در شوشتر

توسعه بومی یکی از موضوعات نو و جدیدی در برنامه ریزی های اجتماعی هر کشوری است که سعی می کند در اهداف کوتاه مدت و بلند مدت در اولویت قرار بگیرد. باز سازی جوامع، توسعه تولید، افزایش تکنولوژی کاربردی، پیوند کار آفرینی با نظارت محیطی و تعادل بیشتر روش زندگی با طبیعت در کنار هم؛ سبکی از توسعه پایدار است که به حفظ منابع کمیاب اعم از طبیعی یا انسانی، رشد کمی و کیفی تولیدات اعم از صنفی، کشاورزی و خدماتی و بهبود شرایط فرهنگی، اجتماعی منجر می شود. توسعه بومی و توسعه پایدار طی دهه های اخیر به تدریج به پارادایم نوین و مسلطی در ادبیات نظری و علمی رایج در باب توسعه و برنامه ریزی تبدیل شده است. برنامه های توسعه محور در ایران برنامه ای همسان نبوده و متاثر از متغیرهای مختلفی بوده، همچنین این روند در بعضی استان ها از مقبولیت بسیاری برخوردار است و در بعضی مناطق، توسعه نتوانسته جوابگوی مسایل بومی این نواحی باشد، از آن جمله می توان به شهرستان شوشتر اشاره کرد. در این بررسی شوشتر و میزان سرمایه اجتماعی آن از ابعاد مختلف توسعه بررسی شده است. در این پژوهش با روش پیمایشی روایی پرسشنامه از طریق آلفای کرونباخ محاسبه و تایید شده است. براساس یافته های تحقیق رابطه معنی داری بین متغیرهای، سرمایه اجتماعی (41/0=r)، تحصیلات (69/0=r)، درآمد (51/0=r) سن (14/0=r) و مشارکت اجتماعی (33/0=r) با تمایل به توسعه پایدار در شوشتر وجود دارد.