بازنمایی سینمایی واقعیت در دو رویکرد پدیدارشناسی و متافیزیک

رابطه بازنمایی و نسبت آن با واقعیت همواره موضوع مورد توجه اندیشمندانی بوده است که فرایند ادراکی انسان را مد نظر داشته اند. به طور کلی پس از ظهور تفکر متافیزیکی در یونان و طرح نظریه مثل، حضور نداشتن واقعیت پدیده ها نزد انسان، به عنوان فاعل شناسایی، پذیرفته شد و به تدریج شناخ تشناسی بر هستی شناسی مقدم گشت و بازنمایی نوعی ضرورت به شمار آمد. همزمان با این تغ ییر در نوع ادراک واقعیت، معنای هنر نیز دستخوش تغ ییراتی گردید. در این مقاله، بازنمایی سینمایی با توجه به اینکه سینما رسانه ای هنری است، از منظر دو مقوله فلسفی هستی شناسی و شناخ تشناسی و در مواجهه با دو انگاره فکری تاریخی معرفت حضوری)پدیدارشناختی(و متافیزیک و با استفاده از روش ساختارگرایی و توجه به روح کلی حاکم بر هر انگاره و همچنین مبنا قرار دادن نظریات هایدگر در زمینه ای فلسفی، مورد بررسی قرار می گیرد. نتیجه مقاله بر این گزاره مبتنی است که سینما از منظر انگاره حضور در مرتبه هستی شناختی، قابلیت فرارفتن از مفهوم بازنمایی واقعیت را دارد، ولی در نوع تفکر شناخت شناسانه متافیزیکی همواره در مرتبه بازنمایی و ایجاد توهم واقعیت باقی م یماند