میزان کفایت دیالیز و برخی عوامل بیوشمیایی مرتبط با آن در بیماران همودیالیز بیمارستان امام علی (ع) شهر بجنورد

همودیالیز رایج ترین روش درمان جایگزین کلیه در ایران است. با انجام همودیالیز کافی و موثر می توان کیفیت زندگی بیمار را بهبود بخشید. عدم کفایت دیالیز، باعث بروز عوارض متعدد اورمی در بیمار می شود. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین کفایت دیالیز بیماران همودیالیزی امام شد.
در این مطالعه توصیفی 63 بیمار تحت همودیالیز دائم مرکز آموزشی درمانی امام علی (ع) بجنورد که سابقه حداقل3 ماه و بیش از یکبار دیالیز در هفته داشتند بررسی و اطلاعات دموگرافیک، زمان شروع دیالیز، مدت دیالیز در هرجلسه، دفعات دیالیز، وزن، نوع داروهای مصرفی، فشار خون، سرعت پمپ و نوع صافی جمع آوری شدند. سطح هموگلوبین و هماتوکریت و کلسترول و آلبومین سطح BUN (نیتروزن اوره خون) بلافاصله قبل از شروع همودیالیز و نیز بعد از خاتمه دیالیز اندازه گیری شد. سپس کفایت دیالیز بیماران با استفاده از فرمول Daugirddas II محاسبه شد. جهت تعیین اهداف مطالعه، تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS 15 و آزمون های مجذور کای، تی مستقل و زوجی، آنالیز واریانس یک طرفه انجام شد، سطح معنی داری در این مطالعه 05/0 در نظر گرفته شد.
میانگین سن بیماران مورد مطالعه16±48 سال بود. 5/47% (29نفر) دارای ضریب2/1 kt/v >و نیز 1/36% (22نفر) 65 URR> داشتند. کفایت دیالیز در زنان بطور قابل توجهی بالاتر از مردان بود. میانگین فشار خون، وزن و BUN بعد از انجام دیالیز در افراد با 2/1 kt/v> و 65URR< کاهش نشان داد.
کفایت دیالیز در این مرکز نسبت به برخی مطالعات جهانی و مطالعات داخلی کشور سطح پایین تری داشت. مطالعات بیشتری برای دست یافتن به علل پایین بودن کفایت دیالیز در این مرکز ضروری می باشد.