ناتوانی جنسی یا ضعف قوه ی باه در مردان از دیدگاه طب سنتی ایران

در دهه های اخیر، اقبال محققان و پزشکان به طب مکمل در سراسر دنیا روندی فزاینده پیدا کرده است. عدم توفیق کامل طب رایج در درمان قطعی بسیاری از بیماری های مزمن مثل دیابت، بیماری های قلبی عروقی و سرطان از یک طرف و اقبال مردمی به طب مکمل به جهت عدم استفاده از ترکیبات شیمیایی و استفاده از داروهای گیاهی و طبیعی از مهمترین عوامل این توجه بوده است. طب سنتی ایران یک مکتب طبی است که بر اساس طب اخلاطی بنا گردیده است. مدل تشخیصی طب سنتی با طب رایج متفاوت و تشخیص و درمان بر اساس تشخیص مزاج و برگرداندن تعادل در صورت خارج شدن از حالت تعادل است. بعد از شناخت مزاج بیمار باید عوامل و دلایل خروج بیمار از حالت تعادل را بشنا سد. یکی از اختلالات شایع که در طب سنتی نیز در مورد آن پیشنهادات درمانی موثری ارایه شده، اختلالات نعوظ در مردان است. به عدم توانایی در ایجاد یا حفظ نعوظ برای رسیدن به یک فعالیت جنسی رضایت بخش اختلال نعوظ یا Erectile Dysfunction می گویند. قبل از سال 1992 اختلال نعوظ در قالب کلی ناتوانی جنسی که شامل اختلالات ارگاسم وانزال نیز می شد، مطرح می گردید. امروزه روش های درمانی موثری به صورت داروهای خوراکی، مالیدنی و تزریقی برای ناتوانی جنسی مردان وجود دارد ولی عموما دارای عوارض جانبی بوده و اثرات آنها با قطع دارو از بین می روند. در طب سنتی ایران، «ناتوانی جنسی» به عنوان «ضعف قوه ی باه» ذکر شده و اصول درمان بر اساس اینکه علت بیماری مربوط به کدام یک از اعضای رییسه ی(قلب – مغز – کبد) بدن باشد با بازگرداندن تعادل مزاجی به این اندامها صورت می گیرد. بیشتر این درمانها بر اساس حفظ صحت یا پیشگیری و استفاده از داروهایی که به صورت غذا نیز مصرف می شوند استوار است. بدیهی است که بسیاری از دیدگاه های طب سنتی با آنچه که امروزه در جهت تشخیص و درمان بیماری ناتوانی جنسی در مردان مطرح می شود، تطابق ندارد، با این وجود می توان بعضی از مداخلات بالینی مطرح شده در طب سنتی را که بر پایه شناخت مزاج شخص و مزاج عضو صورت می گیرد در آزمونهای بالینی مورد آزمایش قرار داد. این مطالعه بر آن است تا این مسیر را برای محققانی که کمتر از مبانی طب سنتی ایرانی آگاهی دارند هموار سازد