علایم تشخیصی سندرم شریان مزنتریک فوقانی توسط مطالعات با ریمی و سی تی اسکن

سندرم شریان مزنتریک فوقانی یکی از علل نادر انسداد دستگاه گوارش فوقانی است که با تهوع و استفراغ و کاهش وزن تظاهر می کند و با فشردگی قسمت سوم دوازدهه به وسیله مزنتر در سطح شریان مزنتریک فوقانی و اتساع ثانویه دوازدهه مشخص می گردد.
تشخیص بالینی مشکل است و معمولا با رد سایر علل صورت می گیرد. هدف از این تحقیق ارائه ی نشانه های رادیولوژیکی این سندرم نادر توسط مطالعات باریمی و سی تی اسکن در جهت یافتن پیشگویی کننده ترین نشانه ها می باشد.
50 بیمار با علایم مظنون به سندرم شریان مزنتریک فوقانی توسط مطالعات باریمی و سی تی اسکن مولتی دتکتور بررسی شدند.
دو نشانه مهم رادیولوژیکی برای تشخیص سندرم شریان مزنتریک فوقانی شامل اتساع قسمت نزولی دوازدهه ثانویه به فشردگی قسمت سوم آن و کاهش زاویه آئورتومزنتریک می باشد. سی تی اسکن مولتی دتکتور جهت اندازه گیری دقیق زاویه بین آئورت و شریان مزنتریک فوقانی بر سایر روش های تصویربرداری ترجیح داده می شود. 3 بیمار از 50 بیمار مورد بررسی به عنوان سندرم شریان مزنتریک فوقانی تشخیص داده شدند. بین قطر قسمت سوم دوازدهه و زاویه آئورتومزنتریک از نظر آزمون های آماری ارتباط معنی داری وجود داشت (P<0.01). در بیماران مبتلا متوسط زاویه 1±17 درجه و متوسط قطر قسمت سوم دوازدهه 46/0±024/0 سانتی متر بود.
سی تی اسکن مولتی دتکتور روش تصویر برداری ارجح در مقایسه با مطالعات باریمی است چرا که به وسیله آن سایر علل با علایم مشابه نیز قابل تشخیص می باشد.
سی تی اسکن زاویه دقیق بین آئورت و شریان مزنتریک فوقانی را ارائه می دهد که اساسی ترین نشانه تصویربرداری تشخیصی برای این سندرم است.