مقایسه اکوستیکی واکه های افراشته و افتاده با وضوح ادراکی گفتار در مردان مبتلا به پارکینسون و عادی

بیماری پارکینسون، اختلالی نورولوژیک است که از طریق کاهش پیشرونده دوپامین در مغز شناخته می شود. کاهش ترشح دوپامین می-تواند بر حرکات غیر گفتاری، و به همان میزان بر جنبه های تولید گفتار نیز تاثیر بگذارد. دیزآرتری نوعی از اختلالات گفتاری است که به دلیل آسیب به دستگاه عصبی مرکزی یا محیطی و در نتیجه ی آشفتگی در کنترل عضلانی ساز وکار گفتاری روی می دهد. ترکیبی از تحقیق بر گفتار طبیعی و گفتاری که از لحاظ نورولوژیکی آسیب دیده، منجر به بهبود فهم تنظیمات عصبی گفتار می شود. این پژوهش با هدف بررسی اکوستیکی و ادراکی واکه های گفتار افراد مبتلا به پارکینسون و عادی انجام شده است.
پژوهش حاضر از نوع توصیفی تحلیلی و به صورت مقطعی انجام شده است. در این بررسی نمونه صدای 18 فرد مبتلا به پارکینسون و 18 فرد عادی در محیط بدون سروصدا جمع آوری و با استفاده از نرم افزار Praat تجزیه و تحلیل شدند. برای بررسی تفاوت میان داده ها از آزمون های Independent Samples Test و Maan-Whiteny استفاده شد.
متغیرهای مورد بررسی در دو گروه مورد مطالعه تفاوت های معنادار نشان دادند. بررسی F1-F0در واکه های افتاده کاهش معنادار نسبت به افراد عادی نشان دادند. (P<0/001) F2-F1در واکه های افراشته کاهش معنادار نسبت به افراد عادی نشان دادند (P<0/05).
نتایج حاکی از اثرات بیماری بر ویژگی های گفتار افراد دیزآرتریک است و با استفاده از رویکرد اکوستیکی می توان این تفاوت ها را به طور دقیق مشخص کرد.