بررسی نقش تزریق آلبومین بر عملکرد بالینی و عوارض ناشی از سکته ی مغزی خونریزی دهنده در بیماران بستری در بخش مغز و اعصاب بیمارستان گلستان اهواز

این مطالعه به بررسی تاثیرات استفاده از آلبومین تزریقی در بهبود عملکرد بالینی بیماران دچار خونریزی حاد مغزی پرداخته است.

پژوهش حاضر به صورت کارآزمایی بالینی دوسوکور می باشد. بیماران سکته ی مغزی هموراژیک که حداکثر 24 ساعت از وقوع آن گذشته وارد مطالعه شدند. بیماران به دو گروه تقسیم شدند، گروهی آلبومین را طی 7 روز، روزانه 2 ساعت به صورت وریدی و گروه دیگر نرمال سالین دریافت کردند. سرانجام بیماران در بدو بستری و روز هشتم و ماه سوم بر اساس معیار NIHSS ارزیابی شدند و در نهایت تحلیل آماری و ارزیابی میزان تاثیر مداخله در دو گروه مورد بررسی قرار گرفت.

60 بیمار بررسی شدند، 30 بیمار آلبومین و 30 بیمار دارونما دریافت کردند. بیماران دو گروه از نظر سن، جنس و ریسک فاکتورها همسان بودند، در سایر بررسی ها میزان مرگ ومیر دو گروه از نظر آماری تفاوت معناداری نداشتند (0/353 =P). همچنین بین دو گروه روزهای بستری در بیمارستان تفاوت معناداری نداشت (0/343=P) و در بررسی حجم هماتوم قبل (0/596=P) و بعد از درمان (483/ 0= P) هم تفاوت معنا داری دیده نشد. در روز اول بستری (0/474 =P) و سه ماه بعد از درمان (0/095=P) برحسب نتایج به دست آمده دیده شد که بین NIHSS دو گروه تفاوت معناداری از لحاظ آماری وجود ندارد. نتایج مربوط به روز هشتم بعد از درمان نشان داد که تفاوت NIHSS میان دوگروه از لحاظ آماری معنادار می باشد (0/025=P).

بررسی این مطاله نشان داد که استفاده از آلبومین تزریقی در بیماران سکته ی مغزی خونریزی دهنده در هفته های نخست باعث بهبود در عملکرد بالینی بیماران شود، ولی در طولانی مدت اثرات آن کاهش می یابد.