بازگشت شخصیت ها در آثار مصطفی مستور: نوپرداز فن داستان نویسی بالزاکی

مکتب ادبی رئالیسم فرانسوی در قرن نوزده با هدف بازنمایی جسورانه واقعیت شکل گرفت و اونوره دو بالزاک، به عنوان نماینده ی زبده ی این مکتب شهرت جهانی یافت. یکی از فنون ادبی این مکتب که برخاسته از ملاحظات بالزاک در داستان نویسی به شمار می رود، بازگشت شخصیت هایی است که با حضور در آثار مختلف، آیینه ی تمام نمای تحول تاریخ و جامعه خویش هستند. در میان داستان نویسان معاصر ایرانی، مصطفی مستور، از این فن داستانی بهره برده و حتی در پاره ای موارد از همتایان خود نیز فراتر رفته است، چرا که در آثار وی، علاوه بر تکرار و بازگشت دسته ای از شخصیت ها، شاهد بازآفرینی و بازگشت سایر عناصر داستانی نیز هستیم. مقاله حاضر با کنکاش در این موارد متمایز و بعضا نوین در آثار مصطفی مستور، در نظر دارد که علاوه بر نمایاندن نوآوری های چشمگیر این نویسنده در کاربست این فن نسبت به پیشگامان رئالیسم ادبی فرانسه، چرایی جنبه های جدیدی را که مستور به آن افزوده، بررسی نماید.