نقشه یابی ارتباطی صفات ریشه در جو

تنش خشکی و کمبود منابع آب و مواد غذایی یکی از مهم ترین عوامل کاهش عملکرد در گیاهان زراعی هستند. ریشه های سالم و توسعه یافته باعث افزایش راندمان جذب آب و مواد غذایی شده و از این طریق باعث افزایش عملکرد می شوند. نقشه یابی ارتباطی یکی از روش هایی است که اخیرا برای مطالعه ژنتیکی و تعیین تعداد مکان های ژنی کنترل کننده صفات کمی مورد استفاده قرار گرفته است. بدلیل اینکه اغلب صفات مهم ریشه به صورت کمی تغییر می کنند لذا به منظور شناسایی نواحی ژنومی مرتبط با صفات ریشه جو از نقشه یابی ارتباطی در 100 رقم جو استفاده گردید. ارقام در قالب طرح بلوک کامل تصادفی در سه تکرار و در شرایط گلخانه کشت و صفات ریشه شامل وزن خشک ریشه، حجم ریشه، میانگین تعداد ریشه های مویین و میانگین قطر ریشه اندازه گیری شدند. ارزیابی ژنوتیبی با 3964 اس.ان.پی با فراوانی بیشتر از ده درصد صورت پذیرفت. به منظور حذف ساختار جمعیت، ژنوتیپ های مورد استفاده بر اساس مرفولوژی سنبله (دوردیفه یا شش ردیفه بودن) به دو زیرگروه تقسیم شدند. میانگین عدم تعادل نشان داد بیشترین تاثیر لینکاژ بر روی عدم تعادل در فاصله 4 سانتی مورگانی است. با استفاده از مدل خطی مخلوط تعداد 15 کیو.تی.ال برای صفات مورد ارزیابی شناسایی شد. بیشترین مقدار لگاریتم احتمال مربوط به نشانگر SNP_2981 بود و با میانگین تعداد ریشه های مویین ارتباط داشت. بررسی مقایسه ای نتایج این آزمایش با کیو.تی.ال های مربوط به صفات زراعی در مطالعات قبلی نشان داد اغلب کیو.تی.ال های مربوط به صفات ریشه با صفات زراعی مانند عملکرد، تعداد دانه در سنبله، تعداد روز تا گلدهی، ورس و ارتفاع گیاه ارتباط دارند.