تاثیر مکتب ادبی رمانتیسم غرب بر ادبیات منظوم و منثور دوره مشروطه

ریشه های رمانتیسم در ادبیات مشروطه را دو جنبه می دانند: نخست، آشنایی با ادبیات غرب به ویژه فرانسه، ادبیات نوین ترکیه و قفقاز و تاثیرپذیری از آن ها، دوم، ورود جامعه ایران به عصر جدید که سیری کمابیش مشابه جوامع اروپایی و پیدایش عوامل اجتماعی و فکری ظهور رمانتیسم از دل این تحولات جدید، دارد. رمانتیسم مشروطه اساسا یک رمانتیسم اجتماعی است و عمده ترین نمودهای آن را می توان در پدیده هایی چون دلبستگی آرمانی به انقلاب و آزادی، همدردی پر احساس با محرومان و رنج هایشان، امید به افق روشن و آینده ای آرمانی، میهن دوستی و ناسیونالیسم و توجه به شکوه از دست رفته گذشته، جستجوی قهرمان رمانتیک و ستایش آن، انتقاد پر احساس از تمایلات تمدن جدید و... مشاهده کرد. نمودهای غیراجتماعی این رمانتیسم نیز عبارتند از: کاربرد خاص و متفاوت تخیل که عمدتا در تشبی هات و صورخیال تازه و نوآیین جلوه گر می شود، کاربرد خاص زبان که در تازگی شیوه گزینش واژگان و جذابیت زبان و جنبه های نوآورانه آن نمود بیشتری دارد، تمایل به منظره پردازی و توصیف های تازه و بهره گرفتن از نوعی ارتباط فردی با طبیعت و... از پیشگامان شعر رمانتیک ادبیات مشروطیت، می توان به عشقی، بهار، عارف قزوینی، لاهوتی، دهخدا، ایرج میرزا، فرخی، شمس کسمایی و... اشاره کرد.