بررسی اثر بنزودیازپین ها بر اضطراب و تداخل آن با هیستامین در مدل ماز بعلاوه ای شکل در موشهای صحرایی

هیستامین به عنوان یک تنظیم کننده، در بسیاری از رفتارهای شبه اضطرابی حیوانات و انسان دخالت دارد. از طرفی داروهای میانجگری کننده رسپتور گابای A مانند بنزودیازپین برای درمان اضطراب استفاده شده اند. تجویز همزمان داروهای مزبور از نظر اضطراب می تواند مورد توجه باشد.
در مطالعه حاضر اثر تزریق داخل صفاقی هیستامین و دیازپام و تداخل این دو ماده بر رفتارهای شبه اضطرابی بررسی شد. پارامترهای اندازه گیری شده در صد زمان گذرانده%OAT= Open Arm Times) (در بازوی باز و در صد تعداد ورود به بازوی بازو(%OAE= Open Arm Entries) در مدل مازبعلاوه ای شکل اضطراب بود تجویز هیستامین 20 (میلی گرم بر کیلوگرم) به درون صفاق در صد زمان گذرانده در بازوی باز (%OAT) را کاهش داد، اما بر فعالیت حرکتی (LA= Locomotion Activity) تاثیری نداشت، که یک اثر اضطراب زایی را برای هیستامین نشان می دهد. تجویز دیازپام، بصورت زیر جلدی در دوز 1 میلی گرم بر کیلوگرم در صد زمان گذرانده در بازوی باز (%OAT) و در صد تعداد ورود به بازوی باز(%OAE) را بدون اثر بر فعالیت حرکتی افزایش داد که نشان دهنده کاهش اضطراب در گروه های مورد مطالعه است. تجویز دیازپام، بصورت زیر جلدی در دوز 1 (میلی گرم بر کیلوگرم) قبل از تزریق داخل صفاقی هیستامین در دوز 20 میلی گرم بر کیلوگرم در صد زمان گذرانده در بازوی باز (%OAT) و در صد تعداد ورود به بازوی (%OAE) را بدون اثر بر فعالیت حرکتی (LA) افزایش داد که نشان دهنده کاهش اضطراب در گروه های مورد مطالعه است.
نتایج به دست آمده نشان می دهد که اثرات اضطراب زایی ایجاد شده به وسیله هیستامین، در حضور دیازپام معکوس می شود.