بررسی نقاب تموز در قصیده «تموزجیکور» سیاب (با تکیه بر رویکرد درامی و روایی)

رویگردانی از روش های مستقیم در بیان عواطف از اصلیترین ویژگی های شعر معاصر است. تکنیک نقاب را بایست یکی از بهترین و کارآمدترین ابزارهای بیانی غیرمستقیم در شعر معاصر قلمداد نمود. این تکنیک با تکیه بر اشتراک عینی در تبیین نهفته های درونی شاعر، نقش میانجی را بین غنایی گری شعر و حالت درامی نمایش ایفا می نماید. به این سبب، شاعر معاصر با بهره مندی از ابعاد فنی و سرشار از الهام شعری این شگرد نوظهور ادبی، ضمن گستراندن پلی میان گذشته، حال و آینده می تواند از مرزهای شخصی و حتی قومی درگذرد و به اعماق ذات بشری نفوذ کند. سیاب نیز به عنوان شاعری پیشرو در قصیده «تموزجیکور» با نقاب افکندن بر شخصیت اسطوره ای تموز و تکیه بر رویکرد درامی و روایی تکنیک نقاب، به بیان دغدغه های فردی و جامعه عراق از زبان تموز پرداخته است. در این تحقیق، با تکیه بر روش توصیفی- تحلیلی، پس از مطالعه و بررسی نقاب شعری در ادبیات، به چگونگی کاربرد اصول هنری شعر نقاب (تموز) در قصیده «تموز جیکور» پرداخته است. نکته قابل توجه در نقاب پردازی سیاب در این قصیده؛ کاربرد معکوس نقاب تموز و بدل نمودن دلالت مثبت زندگی بخشی و باروری آن به دلالتهای منفی چون نابودی و سترونی است که نشان دهنده توانایی والای شاعر در کاربست اسطوره برای بیان تجربیات معاصر است.