تاثیر اکسیژن محلول، محتوی زیستی، زیست آشفتگی و اندازه ی ذرات بر قابلیت حفظ مواد آلی در رسوبات سطحی بخش شمالی خلیج فارس

این پژوهش نشان می دهد که سطح اکسیژن محلول، محتوی زیستی، زیست آشفتگی و اندازه ی ذرات، توزیع کربن آلی کل (TOC) در رسوبات سطحی بخش شمالی خلیج فارس (از تنگه ی هرمز تا خور موسی) را کنترل می کند. پانصد و بیست و پنج نمونه ی رسوب سطحی از عمق ده تا صد متری با نمونه گیر فکی برداشت شده و از نظر کربن آلی کل (پیرولیز راک-اول)، محتوی زیستی (موجودات زیست آشفته کننده) و اندازه ذرات (رسوب شناسی) تحت آنالیز قرار گرفتند. رسوبات بستر از ذرات آواری (کوارتز، فلدسپار، خرده سنگ و کانی های رسی) و شیمیایی- بیوشیمیایی (پوسته دوکفه ای، گاستروپودا، استراکودا، بریوزوآ، فرامینیفر های کف زی و پلانکتونیک، خار اکینودرم و قطعات اسکلتی ماهیان) تشکیل شده اند. بر پایه ی مطالعات انجام شده، رسوبات گلی، کربن آلی کل (03/0 تا 48/1 درصد وزنی) و فرامینیفر های پلانکتونیک (مانند گلوبوروتالیده و سیکلومینا) در بخش های عمیق تر شرقی و میانی ناحیه مورد مطالعه نسبت به مناطق ساحلی افزایش و سطح اکسیژن محلول (5 تا 2/6 ppm) کاهش یافته است که نشان دهنده ی قابلیت بیشتر حفظ مواد آلی در رسوبات گلی خلیج فارس با سطوح پایین تر اکسیژن محلول و زیست آشفتگی کمتر (کاهش محتوی کف زی) است