رابطه طرحواره های ناسازگار اولیه و جامعه ستیزی در زنان بی خانمان وابسته به مواد

هدف پژوهش تعیین طرحواره های ناسازگار اولیه و جامعه ستیزی در زنان بی خانمان وابسته به مواد بود. روش پژوهش از نوع همبستگی و جامعه آماری حدود 800 زن بی خانمان وابسته به مواد در مکان های مختلف شهر تهران بود. از میان این مکان ها مرکز گذری خانه خورشید و خوابگاه زنان تولد دوباره و تمام پارک های جنوب شهر تهران انتخاب شدند و به روش دردسترس 60 نفر به خرده مقیاس جامعه ستیزی نسخه دوم تجدید نظر شده پرسشنامه چندوجهی مینه سوتای جیمز بوچر 1989 و نسخه کوتاه پرسشنامه طرحواره های ناسازگار اولیه یانگ 1998 پاسخ دادند. یافته ها نشان داد جامعه ستیزی 73% از زنان بی خانمان وابسته به مواد بالا است و در طرحواره های ناسازگار اولیه در زیرمقیاس های ایثار بالاترین و در وابستگی/ بی کفایتی پایین ترین نمره را دارند. به علاوه طرحواره های انزوای اجتماعی/ بیگانگی با بیشترین و وابستگی/ بی کفایتی با کمترین مقدار می-تواند 35% از واریانس جامعه ستیزی را پیش بینی کند. با توجه به اهمیت طرحواره های ناسازگار اولیه در بروز اختلال های شخصیت و آسیب های روانی- اجتماعی این زنان، تمرکز بر این طرحواره ها در برنامه های درمانی به منظور ارتقاء سازگاری فردی، روانی، اجتماعی و رفع مشکل های ترک مواد می تواند بسیار مفید و کمک دهنده باشد.