بررسی نقش عکاسی در هنرهای جدید ایران

از ابتدای دهه شصت، هنر جدید در امریکا پا به عرصه وجودگذاشت و در شاخه های گوناگونی همچون هنر مفهومی، ویدئو، هنر چیدمان، هنر زمینی، مینیمالآرت و بادیآرت پیگیریشد.
ایران نیز، از همان ابتدا با این سیر هنری هنر جدید، همگامبود. لیکن، بهسبب نبود منبعی موثق و منظم از آغاز و سیر تحول تاریخ هنر جدید ایران، نگارنده مقاله حاضر برآن شد تا با مطالعه و تحقیق میدانی شاخه ها و هنرمندان فعال این عرصه را شناساییکند. اگرچه، دو نمایشگاه هنر مفهومی و هنر جدید برگزارشده در موزه هنرهای معاصر تهران (80 و 81)، تنها پایه های اصلی جامعه آماری این پژوهش هستند بااینحال، بیشتر نمونه های بیانشده در این مقاله، نتیجه بررسی میدانی آثار هنرمندانی است که طی چند سال اخیر در نگارخانه ها بهنمایش درآمدهاند.
ازآنجاییکه عکاسی، در تمامی شاخه های هنر جدید پای ثابت آنها بهشمارمیرود، هدف مقاله پیشرو، پاسخ به این پرسش است که عکاسی چه نقشی در هنر جدید ایفامیکند.
ازینرو، در پژوهش حاضر تلاش برآن بوده تا نخست مختصری درباره سیر تحول تاریخی و چگونگی شروع هنر جدید در ایران با آوردن آثار هنرمندان ایرانی بیانشود. سپس، اهمیت و کاربرد عکاسی، چه درمقام عنصری برای ثبت و ماندگاری و چه در مقام ماده خام و عنصر اصلی تشکیلدهنده اثر در شاخه هایی از هنر جدید اعم از هنر مفهومی، هنر ویدئویی و هنر زمینی که بیشتر هم در ایران جریان دارد، بررسیشود.
با بررسی آثار یادشده، چنین بهدستآمد که بهسبب میرا و ناپایداربودن برخی از آثار جدید، عکسیگانه وسیله حفظ و ماندگاری شاخه های هنر جدید است و دربرخی دیگر، عکسها نه تنها ثبت کننده بلکه خود، رسانه اصلی بهشمار میروند.