رویکرد پدیدارشناختی در شعر سهراب سپهری

اشعار سهراب سپهری از رازناکترین و پیچیده ترین آثار ادبیات نوین فارسی است. این پژوهش نشان می دهد که سپهری در چند دفتر آخر عمیقا تحت تاثیر دیدگاه های پدیدارشناختی قرار داشته شخصیت فکری، محتوا، زبان و سبک شعر او نیز دچار دگرگونی فراگیر شده بود. بسیاری از توصیه های نظری او همخوان با آموزه ها و آرای پدیدارشناسان بویژه ادموند هوسرل(1859- 1938) است. حضور قاطع «من» متفکر شاعر در تعریف پدیده ها و ارائه ی گزاره ها، ابراز تردید در آموزه های عرفی، سنتی و علمی، به تعلیق درآوردن پیش فرض ها و رجوع به عین اشیاء، تاکید بر فهم وادراک پدیده ها، بازتعریف پدیده های مادی و انتزاعی، عادت گریزی، داشتن نگاه چند بعدی و توصیه به کشف و بعد پنهان پدیده ها،تعلیق دلالت واژگان، ارائه ی صورتگرایی متفاوت و تحولات بنیادگرایانه در محور همنشینی و جانشینی زبان و نیز ماهیت متفاوت «تنهایی» در پنج دفتر اخیر شعر سهراب سپهری از نشانه های رویکرد پدیدارشناختی اوست. پژوهش نشان می دهد وجود پربسامد و گاه هنجارشکنانه ی کلماتی مانند سفر، عبور، معنی، یعنی، آگاهی، تجربه، فهم، ادراک، بعد، جهت، سمت، ضلع، پشت و مواردی از این دست در اشعار اخیر سپهری در شبکه ی نشانه شناختی پدیدارشناسی قرار می گیرد.