مقایسه اثر دوغ پروبیوتیک کفیر با دهان شویه های کلرهگزیدین 2/0% و سدیم فلوراید 2/0% بر استرپتوکوکوس موتانس: یک مطالعه آزمایشگاهی

کاهش در تعداد استرپتوکوکوس موتانس بزاق، منجر به کاهش پوسیدگی می گردد. پروبیوتیکها در دستیابی به هدف مذکور موثر اند. هدف از این مطالعه، مقایسه اثر دوغ پروبیوتیک کفیر با دهان شویه های سدیم فلوراید 2/0% و کلرهگزیدین 2/0% بر رشد استرپتوکوکوس موتانس می باشد.
در این مطالعه آزمایشگاهی، سوسپانسیون میکروبی از یک سوش استاندارد استرپتوکوکوس موتانس PTCC 1683 و 7 سوش جدا شده از بزاق، بر پلیت BHI تلقیح شد. در هر پلیت دو چاهک تعبیه گردید که یکی حاوی دهان شویه سدیم فلوراید 2/0% یا کلرهگزیدین 2/0% یا نوشیدنی کفیر و یا محلول mg/ml 20 پنی سیلین (کنترل مثبت) و دیگری محتوی آب مقطر (کنترل منفی) بود. پس از انکوباسیون قطر هاله عدم رشد در اطراف هر چاهک بررسی گردید. برای تعیین حداقل غلظت بازدارندگی از رشد به روش کدورت سنجی، محلولهای کلرهگزیدین، کفیر و پنی سیلین بطور سریالی رقیق شده و سوسپانسیون میکروبی به آنها افزوده شد. کدورت محلولها قبل و پس از انکوباسیون توسط دستگاه ELIZA reader 2 ثبت و کمترین غلظت با اثر ضد باکتریایی گزارش گردید.
در اطراف سدیم فلوراید هاله ای وجود نداشت. میانگین قطر هاله برای پنی سیلین، کلرهگزیدین و کفیر به ترتیب mm 68/4±29/43، 39/3±38/27 و 62/5±88/19 بود. اختلاف داده ها بین سه گروه و نیز دو به دو در تمامی گروه ها معنی دار بود)0001/0. (p?حداقل غلظت بازدارندگی از رشد برای پنی سیلین، کلرهگزیدین و کفیر به ترتیب در دامنه 25/6-125/3%، 25-25/6% و 50- 25% ثبت گردید.
نتایج مطالعه نشان داد که کفیر بیشتر از سدیم فلوراید 2/0% و کمتر از کلرهگزیدین 2/0% قادر به مهار استرپتوکوکوس موتانس می باشد.