مقایسه تشخیص بالینی و گزارش آسیب شناسی بیوپسی های ارسالی به بخش پاتولوژی دهان و فک و صورت دانشکده دندانپزشکی بابل (سالهای 1389-1382)

موثرترین راه رسیدن به یک تشخیص درست در آسیبهای دهانی که از نظر بالینی دارای نماهای مشابهی می باشند، برداشتن نمونه مناسب و بررسی آسیب شناختی آن است. این مطالعه به منظور تعیین میزان تطابق یا عدم تطابق تشخیص های بالینی با گزارشات پاتولوژی در بیماران مراجعه کننده به بخش پاتولوژی دانشکده دندانپزشکی بابل انجام شد.

این مطالعه مقطعی با استفاده از 662 پرونده بیماران بخش پاتولوژی دانشکده دندانپزشکی بابل جهت تعیین تطابق تشخیص کلینیکی با تشخیص هیستوپاتولوژیک ضایعات دهانی طی سالهای 89-1382 انجام شد. مشخصات دموگرافیک شامل سن و جنسیت بیماران، رنگ و قوام ضایعه، محل آناتومیک، روند بیولوژیک و داخل یا خارج استخوانی بودن ضایعه، برجسته یا هم سطح بودن و نمای سطحی ضایعات محیطی، تخصص پزشک معالج و تطابق تشخیص کلینیکی با تشخیص پاتولوژی از نظر اولویت اول و دوم تشخیص کلینیکی از پرونده های بیماران استخراج و مورد بررسی قرار گرفت.

تشخیص صحیح بالینی برحسب اولویت اول تشخیصهای افتراقی در 79 درصد موارد منطبق بوده اند. بیشترین تشخیص کلینیکی صحیح (92%) در مورد ضایعات مربوط به بیماران در دهه سوم سنی و در ضایعات ناحیه لثه بوده است (100%). تشخیص کلینیکی صحیح در ضایعات خوش خیم (3/94%) بیشتر از ضایعات بدخیم (9/90%) بوده است. تشخیص صحیح ضایعات برجسته نیز بیشتر بوده است (94%). ضریب توافق تشخیص برای تعیین همخوانی بین تشخیص بالینی اول یا دوم و تشخیص پاتولوژیکی 8/80 درصد به دست آمد (018/0p=).

اگر چه درصد بالایی از تشخیص های بالینی و گزارشات آسیب شناسی موید یکدیگر می باشند اما رقم عدم تطابق قابل توجه می باشد.