مقایسه اثربخشی هپارین معمولی و هپارین با وزن مولکولی پایین در پیشگیری از ترومبوز وریدهای عمقی پس از کرانیوتومی در بیماران مبتلا به تومور مغزی

کرانیوتومی با توجه به مستعد کردن بیماران به بی حرکتی، پس از عمل عاملی خطرساز برای ایجاد ترومبوز وریدی محسوب می شود. هدف از مطالعه حاضر مقایسه اثر دو روش درمان رایج برای پیشگیری از ترومبوز وریدی شامل هپارین معمولی ((unfractionated و هپارین با وزن مولکولی کم (کلگزان) در پیشگیری از این عارضه است.
در این کارآزمایی بالینی تصادفی و دوسوکور که از سال 1387 تا 1389 در اصفهان انجام شد، تعداد 154 بیمار که به علت تومور مغزی مورد عمل جراحی کرانیوتومی قرار گرفته در دو گروه تقسیم و مورد مطالعه قرار گرفتند. در گروه اول از 48 ساعت بعد از عمل کلگزان به میزان mg/d 40 به صورت زیرجلدی تجویز شد. بیماران در گروه دوم از 48 ساعت بعد از عمل، هپارین unfractionated به میزان IU/12h 5000 به صورت زیرجلدی دریافت کردند و نتایج در نرم افزار با کمک آزمون های T-test و Chi-Square مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
در این مطالعه تفاوت آماری معنی داری از نظر سن، جنس و بیماری های زمینه ای بین دو گروه مشاهده نشد (05/0P>). طی مطالعه 14 مورد (2/18%) ترومبوز وریدهای عمقی تحت بالینی در گروه هپارین و 3 مورد (9/3%) در گروه کلگزان مشاهده شد (011/0=P). هیچکدام از بیماران در پیگیری پس از کرانیوتومی دچار خونریزی داخل مغزی نشدند.
نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد که کلگزان نسبت به هپارین unfractionated در پیشگیری از ترومبوز ورید عمقی پس از کرانیوتومی در بیماران مبتلا به تومور مغزی موثرتر و ایمن تر است.