اثر بازخورد خودکنترلی بر یادگیری برنامه حرکتی تعمیم یافته و پارامتر طی تمرین بدنی و مشاهده ای

هدف تحقیق بررسی اثر بازخورد خودکنترلی بر یادگیری برنامه حرکتی تعمیم یافته و پارامتر طی تمرین بدنی و مشاهده ای بود. 90 آزمودنی به طور تصادفی به شش گروه تمرین بدنی و مشاهده ای (بازخورد خودکنترلی، جفت شده، آزمونگر) تقسیم شدند و برای اجرای تکلیف از دستگاه زمان بندی متوالی استفاده شد. تکلیف فشردن کلیدهای 2، 6، 8 و 4 با حفظ زمان بندی نسبی و مطلق معین بود. در مرحله اکتساب 72 و یادداری و انتقال 12 کوشش انجام شد. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس عاملی مرکب تحلیل شدند. نتایج نشان داد اثر بازخورد در دسته کوشش های اکتساب معنی دار بود (05/0P ≤) و گروه خودکنترلی و آزمونگر خطای زمان بندی نسبی کمتری در مقایسه با گروه جفت شده داشت. در مرحله یادداری و انتقال اثر بازخورد و نوع تمرین بر زمان بندی نسبی معنی دار بود (05/0P ≤) و گروه خودکنترلی دارای خطای زمان بندی نسبی کمتری در مقایسه با گروه های جفت شده و آزمونگر بود.