بحث تطبیقی نظریه شعر در آثار محمد حقوقی و مهدی اخوان ثالث

از میان شاعران معاصر ایران، گروهی تنها شعر گفته اند و گروهی علاوه بر سرایش شعر، نظریه پردازی نیز کرده اند. مهدی اخوان ثالث و محمد حقوقی، دو چهره برجسته نظریه پرداز، در میان این شاعران هستند. این دو شاعر نوپرداز، افزون بر شاعری در حوزه نقد و نظریه شعر نیز آثاری را پدید آورده اند. هر دو شاعر بر مبنای رویکردی خاص، به اشعار دیگران پرداخته اند. گفته می شود، اخوان با اینکه نوپرداز است و نیمایی، فخامت شعر فارسی را اصل می داند و حقوقی بیشتر به ساختار می اندیشد. مسئله این است که نظریه کدام یک از این دو شاعر با رویکردهای شعر نو هماهنگ تر است. آنچه این مقاله به دست می دهد، معرفی اخوان ثالث به عنوان شاعری معنا گراست، شاعری که از بین شاعران نیمایی، شیوه او بیش از دیگران به نیما نزدیک است و آنچه او را از دیگر شاعران نیمایی متمایز می کند توجه ویژه او به ادبیات کلاسیک است. سپس محمد حقوقی و پذیرش وی به عنوان منتقدی معتقد به ساختار است. او نمی کوشد تا معانی درونی اثر را آشکار کند، بلکه کوشش وی بر آن است که سازه های یک متن را استخراج کند و به کمک مشخص کردن جزئیات ساختمانی شعر، خواننده را به شعر نزدیک کند.