مرگ اندیشی و راه های رهایی از آن در ادبیات فلسفی جهان

در ادبیات فلسفی جهان، اندیشه به مرگ نقش و جایگاهی مهم و محوری دارد، زیرا با فهم «معنای زندگی» پیوسته است. اگر زندگی انسان با مرگ پایان یابد، زندگی کاملا پوچ و بی معنا به نظر می رسد. متفکران مختلف نسبت به این موضوع واکنش های گوناگونی داشته اند. برخی اندیشه به مرگ را تماما بی فایده و نشانه بیماری انسان می پندارند. برخی دیگر به هم چون پدیده ای طبیعی می دانند. از این حیث انسان نیز همانند باقی موجودات طبیعتا پایانی دارد. گروهی نیز معتقدند که مرگ اندیشی از آن جهت که فرد را بیش از هر زمانی متوجه وجود خودش می کند باعث اصالت انسان خواهد شد. از نگاه گروهی دیگر مرگ حقیقتا بی معنایی زندگی را در پی دارد و گریزی از آن نیست. تمام این رویکردها با مشکلاتی مواجهند. نهایتا به نظر می رسد که تنها و تنها نگاه دینی به زندگی، به واسطه پذیرش جهانی دیگر و تداوم حیات در آن، می تواند اندیشه به مرگ را تحمل پذیر کند و به زندگی معنا ببخشد.