واکنش گندم بهاره (رقم الوند) به جیبرلین و سایکوسل

برای بررسی اثر جیبرلین و سایکوسل روی گندم بهاره، آزمایشی به صورت فاکتوریل بر پایه طرح کاملا تصادفی با سه تکرار در سال 1387 در گلخانه دانشکده کشاورزی دانشگاه تبریز اجرا شد. بذرهای گندم در بهار در گلدان هایی به حجم 9 لیتر کاشته شدند. زمانی که گیاهان در مرحله دو برگی قرار داشتند، تنک شدند و شش بوته در هر گلدان حفظ گردید. در مرحله آغاز طویل شدن ساقه گلدان های شاهد جدا گردیده و تیمارهای جیبرلین و سایکوسل اعمال شد. اثر تیمارهای مختلف بر صفات مهم گیاهی شامل ارتفاع بوته، طول میانگره، قطر ساقه، تعداد برگ در بوته، تعداد گره در ساقه اصلی و تعداد پنجه در بوته طی 6 هفته نمونه برداری متوالی، اندازه گیری شد. با افزایش تعداد روزها بعد از کاشت، ارتفاع بوته، طول میانگره، قطر ساقه، تعداد برگ در بوته، تعداد گره در ساقه اصلی و تعداد پنجه در بوته افزایش یافت. بیشترین تعداد برگ در بوته در 70 روز بعد از کاشت حاصل شد، ولی بیشترین مقادیر سایر صفات در 77 روز بعد از کاشت مشاهده گردید. بیشترین ارتفاع بوته و طول میانگره در گیاهان تیمار شده با جیبرلین ثبت گردید، اما بیشترین قطر ساقه و تعداد پنجه در بوته نیز در گیاهان تیمار شده با سایکوسل مشاهده شد. بنابراین، کاربرد سایکوسل در مرحله طویل شدن ساقه می تواند باعث کاهش ارتفاع بوته و افزایش پنجه در بوته شده که برای ممانعت از خوابیدگی و بهبود عملکرد دانه در گندم بهاره اساسی است.