بن مایه های افکار سهروردی و تاثیرپذیری از نظریه های زرتشت و حکمت خسروانیان

زرتشت به عنوان یک حکیم، در خور حرمت زیادی بوده است. او در عرصه جهان شناسی، به اقتضای دو گرایی (ثنویت) خود، واقعیت را سراسر به دو پاره تعریف کرده است: هستی یا مجموع آفریده های خوب که از روح نیک خواه (اهورا مزدا) می زاید و نیستی یا مجموع آفریده های بد، که از روح بد (اهریمن) می زاید.
سهروردی این نظام را در تمامی پیکره اندیشه و حکمت خود جاری کرد و در عین حال با انتخاب «نور» به عنوان اساس فلسفه خویش میان عقول و مفارقات یونانی و امشاسپندان و ایزدان و فرشته شناسی ایرانی و بحث ملائکه در اسلام، اشراق و کشف و شهود عرفان و تصوف و آیات و روایات جمع کرد، به گونه ای که «حکمت نوریه» او با همه آنها قابل انطباق است. سهروردی علم الانوار خود را مبتنی بر نور و ظلمت که طریقه حکمای فرس، مثل جاماسب و فرشادشیر و... است، می داند.
بدین ترتیب وی فلسفه حکمای پارس و آرا و اقوال آنان را در کتاب حکمه الاشراق که مهم ترین اثر فلسفی اش به شمار می رود، زنده کرده است. هدف او جای دادن حکمت ایران باستان در تاریخ حکمت اسلامی است.