سنجش و ارزیابی مولفه های زیست پذیری در سکونتگاه های روستایی پیرامون شهری (بررسی موردی: شهرستان ورامین)

مفهوم زیست پذیری از جمله مفاهیم نوین در حوزه برنامه ریزی روستایی است که به دنبال توجه به کیفیت زندگی روستاها، مورد توجه قرار گرفته است. نظریه زیست پذیری، اولین بار بر مبنای بررسی آبراهام مازلو درباره نیازهای انسانی شکل گرفت. وینهوون نیز به بسط نظریه فوق در حوزه مباحث کیفیت زندگی پرداخته است. به اعتقاد وینهوون «احساس عمومی»مردم، موجب پیدایش زندگی بهتری برای آن ها می شود، البته زمانی که در اجتماعات بهتر و زیست پذیرتر زندگی کنند. در روستا های پیرامون شهری به دلیل موقعیت خاص شان، کیفیت زندگی و شرایط زیست، بیش از روستاهای دیگر به چالش کشیده شده است. هدف پژوهش حاضر، شناسایی مولفه های اساسی تاثیرگذار بر زیست پذیری روستاهای پیرامون شهری است. بررسی زیست پذیری روستاهای مذکور، به واسطه ویژگی های منحصربه فردی مانند نزدیکی به شهر، مهاجرپذیری، تغییر و تحول سریع کاربری ها، شیوع آلودگی های مختلف و مانند آن، از اهمیت خاصی برخوردار است. پژوهش حاضر، رویکرد توصیفی- تحلیلی دارد و برای گردآوری داده ها، از روش اسنادی و پیمایشی استفاده شده است. بر اساس نتایج پژوهش، وژگی های منحصر به فرد روستاهای فوق سبب شده الگوی خاصی به لحاظ زیست پذیری در آنها شکل گیری و در مجموع، وضعیت زیست پذیری آنها مقبول نباشد. این وضعیت، در مقابل دیدگاه های رایج درباره تاثیر معکوس فاصله تا شهر بر کیفیت زندگی در روستاها و در راستای دیدگاه های برنامه ریزان شهری درباره کیفیت زندگی فضاهای حاشیه شهرها است.