مقایسه آزمون های موجود زنده و آزمایشگاهی در تعیین توان واکسن بوردتلا پرتوسیس

یکی از کاربردهای اصلی حیوان های آزمایشگاهی در مراکز تولید واکسن، آزمایش های کنترل کیفی است. به دلیل مشکلات خاص استفاده از حیوان ها در شرایط آزمایشگاهی، جای گزینی آن با آزمون های آزمایشگاهی (in vitro) پیشنهاد شده است.
مطالعه به منظور مقایسه آزمون موجود زنده (in vivo) با آزمون آزمایشگاهی در تعیین توان واکسن بوردتلا پرتوسیس انجام شد.
این مطالعه تجربی در سال 1389در موسسه رازی بر روی گروهی از موش ها با رقت هایی از واکسن های ساخت همین موسسه انجام شد. در آزمون آزمایشگاهی بعد از طی دوره ایمن سازی، موش ها کشته شدند و مایع داخل حفره صفاقی آن ها جمع آوری و با سویه چلنج کشت داده شد تا غلظت نیتریک اکساید تولید شده از ماکروفاژها و پاسخ ایمنی ایجاد شده بررسی شود. داده ها با منحنی استاندارد نیترات سدیم تحلیل شدند (924 /0 (r=. اختلاف معنی دار آماری بین نتایج این دو روش آزمایش (در بدن موش و در شرایط آزمایشگاهی) با رقت های متفاوت واکسن تمام سلولی وجود داشت و ماکروفاژهای موش های ایمن شده با واکسن تمام سلولی، مقدار نیتریک اکساید بیش تری نسبت به گروه شاهد تولید کردند.
با توجه به یافته ها، آزمایش القای نیتریک اکساید نسبت به روش قدیمی آزمایش کندریک در تعیین توان واکسن حساس تر است و می توان واکسن های با عیار پایین را نیز ارزیابی کرد که می تواند به عنوان یک روش جای گزین برای کاهش استفاده از حیوان ها به کار رود.