مقایسه تاثیر تداخل زمینه ای فزاینده و کاهنده با تغییر برنامه حرکتی بر یادگیری تکلیف زمانبندی پیش بین انطباقی و قابلیت شناسایی خطا

هدف از تحقیق حاضر مقایسه تاثیر تداخل زمینه ای فزاینده و کاهنده بر یادگیری تکلیف زمان بندی پیش بین انطباقی و قابلیت شناسایی خطا بود. جامعه آماری آن کلیه دانشجویان 23 تا 25 ساله دانشگاه شهید بهشتی بودند که از میان آن ها 40 نفر به عنوان نمونه در دسترس انتخاب شدند. در این تحقیق سطوح مختلف تداخل زمینه ای (مسدود، تصادفی، فزاینده و کاهنده) تحت شرایط برنامه حرکتی متفاوت اما پارامتر یکسان مورد مقایسه قرار گرفتند. تکلیف مورد نظر زمان بندی پیش بین انطباقی بود که در مسیر های مختلف (تغییر برنامه حرکتی) ارائه می شد. افراد در گروه فزاینده ابتدا تمرین را به صورت مسدود آغاز می کردند و سپس به ترتیب به روش های زنجیره ای، قالب های تصادفی و تصادفی تمرین می کردند. برنامه تمرینی گروه کاهنده عکس گروه فزاینده بود. داده های تحقیق در 7 مرحله شامل پیش آزمون، 4 مرحله اکتساب، ی یادداری و انتقال جمع آوری شد. در هر مرحله خطای مطلق و قابلیت شناسایی افراد اندازه گیری شد. از آزمون تحلیل واریانس یک سویه و اندازه گیری های مکرر برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج وجود اثر تداخل زمینه ای را تایید کرد و گروه های فزاینده و کاهنده هم در خطای مطلق و هم در قابلیت شناسایی خطا اختلاف معنی داری با سایر گروه ها داشتند. وجود اختلاف معنی دار بین گروه ها از نظر قابلیت شناسایی خطا در آزمایش دوم نشان دهنده تلاش شناختی بیشتر گروه های با تداخل بالا است که از فرضیه تلاش شناختی سوینن و سرین (1994) حمایت می کند.