بررسی اثر ترکیبی داروهای متادون و هالوپریدول بر اکتساب و بیان تحمل و وابستگی به مورفین در موش های سوری نر

امروزه از اپیوئیدها برای کنترل و تسکین دردهای حاد و مزمن استفاده می شود. اما بروز دو پدیده تحمل و وابستگی از مهم ترین معضلات مصرف این مواد می باشد. به همین دلیل در این تحقیق به بررسی اثر ترکیبی متادون و هالوپریدول بر اکتساب و بیان تحمل و وابستگی به مورفین در موش های سوری نر پرداخته شده است.
در این پژوهش که یک مطالعه تجربی است 98 سر موش سوری نر از نژاد NMRI انتخاب و در 2 گروه اکتساب و بیان قرار گرفتند. هر گروه به 7 زیر گروه شامل: کنترل، سالین (sham)، متادون، هالوپریدول، متادون + هالوپریدول، نسبت 2 به 1 متادون+هالوپریدول و نسبت 1 به 2 متادون + هالوپریدول تقسیم شد. همه موش ها با دریافت دوزهای افزایشی مورفین به مدت 7 روز معتاد شدند. تمامی داروها در گروه اکتساب 30 دقیقه قبل از تزریق مورفین در مدت 7 روز و در گروه بیان 60 دقیقه قبل از تزریق مورفین در روز هشتم (روز تست) تزریق می شدند. برای بررسی تحمل در روز تست، 30 دقیقه قبل و بعد از تزریق مورفین آزمون درد با آب داغ انجام می شد. جهت بررسی وابستگی با تزریق نالوکسان، موش ها به مدت 30 دقیقه مشاهده رفتاری می شدند. سپس داده ها با استفاده از روش آنالیز واریانس یک طرفه به کمک نرم افزار sigma stat تحلیل شدند.
تزریق مزمن مورفین موجب القای تحمل و وابستگی در موش ها گردید. درصد حداکثر اثر ممکن (Maximal Possible Effect- MPE) به عنوان شاخص تحمل در 2 گروه اکتساب و بیان در ترکیب دارویی متادون 1 + هالوپریدول 2 نسبت به مورفین افزایش معنی داری پیدا کرد. همچنین در بررسی وابستگی، کاهش بارز رفتارهای سندرم ترک در گروه های درمان ترکیبی مشاهده شد.
به طور کلی نتایج این تحقیق نشان می دهد که احتمالا ترکیب دارویی متادون و هالوپریدول، خصوصا با نسبت 1 به 2 در کاهش تحمل و وابستگی به مورفین از اثربخشی تک تک داروها موثرتر می باشد.