مقایسه تجویز مزمن میکرو و نانوذره اکسید منگنز بر شاخص های عملکرد کبدی در موش نر بزرگ آزمایشگاهی

تولید و مصرف صنعتی نانو و میکروذرات اکسید منگنز سبب افزایش تماس انسان با آنها شده است. در این پژوهش، توزیع زیستی منگنز در بافت کبدی موش بزرگ به دنبال تجویز مزمن هر دو ذره اندازه گیری شد؛ همچنین، اثر آنها بر سرعت افزایش وزن بدن و آزمون عملکرد کبدی موش ها بررسی شد.
موش های بزرگ نر از نژاد ویستار هر دو هفته یک بار به مدت چهارده هفته توزین و نانو یا میکروذره اکسید منگنز (μg/kg100) را به صورت زیرجلدی در گروه های مختلف دریافت کردند. نمونه خون به طور مستقیم از قلب موش ها (5=n) در زمان های مشابه گرفته شد. میزان منگنز نمونه بافت کبدی به روشICP-MS تعیین شد. سطح سرمی پروتئین تام، آلبومین، بیلی روبین و آنزیم های ترانس آمیناز، لاکتات دهیدروژناز و آلکالین فسفاتاز به کمک دستگاه آنالایزر اتوماتیک تعیین شدند سرعت افزایش وزن بدن در موش های گروه نانو سریع تر و در گروه میکرو کندتر از کنترل (05/0>p) بود. توزیع، تجمع و پاک سازی زیستی منگنز از بافت کبد در گروه نانوذرات با گروه میکروذرات تفاوت داشت. میزان پروتئین تام، آلبومین، بیلی روبین و فعالیت آلکالین فسفاتاز سرم در هر دو گروه افزایش و فعالیت آنزیم های ترانس آمیناز و لاکتات دهیدروژناز در هر دو گروه کاهش یافت (05/0p<).
تجویز مزمن نانو و میکروذرات اکسید منگنز به تجمع منگنز در بافت کبدی منجرمی شود. خاصیت اکسید کنندگی قوی هر دو ذره و امکان اتصال این ذرات با برخی آنزیم های کبدی می توانند عوامل اصلی آسیب های کبدی ناشی از این ذرات باشند.