بهینه سازی محیط کشت دانه گرده توت فرنگی و ارزیابی جوانه زنی آن پس از نگهداری در دماهای مختلف

میوه های مناطق معتدله از جمله میوه های دانه ریز و به ویژه توت فرنگی از میوه های مهم باغبانی به شمار می روند که اکثرا برای تشکیل میوه نیاز به گرده افشانی و به دنبال آن تلقیح مادگی گل دارند. بنابراین، برای تحقق این عمل، گرده زنده و باقوه نامیه و قابلیت جوانه زنی خوب ضروری است. لذا آزمون قوه نامیه دانه گرده و اطلاع از کیفیت آن در این نوع میوه از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در همین راستا، آزمایشی برای بهینه سازی محیط کشت دانه گرده توت فرنگی و تعیین بهترین محیط کشت برای توت فرنگی با 9 نوع محیط کشت محتوی غلظتهای مختلف اسید بوریک(0، 25 و 50 میلی گرم در لیتر)، ساکارز (5/7، 10 و 15 در صد) و آگار(2 در صد) در شرایط درون شیشه ای در قالب طرح آماری کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. نتایج حاصل نشان دادکه بیشترین جوانه زنی در ترکیب محیط کشت B25S15 (25میلی گرم در لیتر اسید بوریک و 15در صد ساکارز) با 66/87 درصد جوانه زنی بوده و کمترین جوانه زنی در ترکیب محیط کشت B0S7.5 (0 میلی گرم در لیتر اسید بوریک و 5/7 درصد ساکارز) با 33/5 درصد جوانه زنی اتفاق افتاد. همچنین قوه نامیه دانه گرده توت فرنگی دو ماه پس از نگهداری در دما های 20- و 80- درجه سانتی گراد، نشان داد که دانه گرده نگهداری شده در دما های فوق از نظرحفظ قوه نامیه دانه گرده و یا درصد جوانه زنی تفاوت معنی دار نداشتند. همچنین نتایج حاصل از کشت گرده در محیط کشت انتخابی نشان داد که بیشترین درصد جوانه زنی دانه گرده(93/ 83 درصد) در دمای آزمایشگاه به دست آمد و کمترین درصد جوانه زنی دانه گرده از آن دمای 10 درجه سانتی گراد با 66/51 درصد جوانه زنی بود.