مقایسه میزان عود و عوارض ناشی از روش های جراحی مرسوم در درمان سینوس پیلونیدال با روش بستن تاخیری

بیماری سینوسی پیلونیدال یک بیماری نسبتا شایع در سنین جوانی است که هرچند مرگ و میر چندانی ندارد ولی بعلت عوارض حاصله از بیماری فرد دچار ناتوانی شده و منجر به صرف وقت و هزینه های بسیار برای بیمار می گردد. در این مطالعه عود و عوارض ناشی از روش های مختلف مرسوم در جراحی سینوس پیلونیدال بررسی شده و روش بستن تاخیری نیز بعنوان یک روش درمانی جدید توصیه و با سایر روش ها مقایسه شده است.
این مطالعه در طول 3 سال از سال 1379-1377 در بیمارستانهای تابعه دانشگاه علوم پزشکی اهواز انجام شده است. نوع مطالعه کارآزمایی بالینی بوده است. بیماران بصورت اتفاقی از بین مراجعه کنندگان به درمانگاه های تخصصی جراحی انتخاب شده اند تعداد کل نمونه 65 نفر بوده که بعلت عدم مراجعه بعدی در مطاله آینده نگر به 56 نفر تقلیل یافته است. از میان تعداد 30 بیمار به روش های متداول تحت عمل جراحی سینوس پیلونیدال قرار گرفته (گروه کنترل) و تعداد 26 بیمار دیگر به روش بستن تاخیری تحت عمل جراحی قرار گرفتند (گروه مطالعه).
در گروه کنترل 11 بیمار دچار عوارضی از قبیل خونریزی و عفونت زخم و دفع ترشحات سروزی شدند در حالیکه در گروه مطالعه 5 نفر از بیماران دچار اینگونه عوارض شدند. در پیگیری بمدت 2 سال از این بیماران تنها یک مورد عود در گروه مطالعه دیده شد که این عود در 6 ماهه اول پس از عمل ایجاد شده بود در حالیکه در گروه کنترل 5 مورد که 2 مورد آنها در 6 ماهه اول و 3 مورد بعد از 6 ماه ایجاد شده بود. زمان بازگشت بکار در گروه مطالعه (9/0±5/2) هفته بود در حالیکه در گروه کنترل (2.5±0.9) هفته بوده است. در حالی که در گروه کنترل (2.68±0.9) هفته بوده است.
بر اساس این مطالعه ملاحظه می شود که میزان عود در روش بستن تاخیری 4% بوده در حالیکه در گروه کنترل2/17% عود وجود داشته است که نشان دهنده عود کمتر در روش بستن تاخیری می باشد و این تفاوت از نظر آماری معنی دار است (P<0.050) از نظر عوارض روش بستری تاخیری دارای 13% عوارض در مقایسه با 24% عوارض در گروه کنترل بوده است (P<0.05) زمان بازگشت به کار نیز در گروه مطالعه نسبت به گروه کنترل کمتر بوده است. لذا روش بستن تاخیری را می توان بعنوان یک روش جدید در جراحی های سینوس پیلونیدال ساکروم مورد توجه قرار داد