ارزیابی تحمل به شوری در لاین های آنتی سنس ناقل ساکارز (OsSUT1) در مرحله گیاهچه ای در برنج (Oryza sativa var. TaiPai)

به منظور بررسی اثر تغییر در توزیع ساکارز بر تحمل به شوری لاین های برنج در مرحله گیاهچه ای، آزمایشی گلدانی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار اجرا گردید. در این آزمایش شش لاین و رقم برنج شامل لاین تیپ طبیعی (تای پای)، سه لاین آنتی سنس ناقل ساکارز برای ژن SUT1 (1-6-45-34 و1-7-111-37، 1-8-184-37)، رقم متحمل به شوری (پکالی) و رقم حساس به شوری (نیپنبار) در سه سطح شوری (2، 5 و 16 دسی زیمنس بر متر کلرید سدیم) مورد بررسی قرار گرفتند. 21 روز پس از اعمال تنش، وزن خشک اندام هوایی، محتوای نسبی آب برگ، عدد SPAD، هدایت روزنه ای و میزان کل قندهای محلول در برگ مورد ارزیابی قرار گرفتند. افزایش تنش شوری منجر به افزایش میزان مشخصی از قندهای محلول و عدد SPAD و کاهش وزن خشک اندام هوایی، هدایت روزنه-ای و محتوای نسبی آب برگ گردید. با توجه به نتایج حاصل از این تحقیق لاین های آنتی سنس 1-7-111-37 و 1-8-184-37 از نظر کلیه صفات مورد بررسی نسبت به تای پای برتری داشتند و در مواردی مشابه و یا برتر از رقم متحمل پکالی رفتار نمودند. بررسی بیان ژن های خانواده ناقلین ساکارز در برنج در لاین های آنتی سنس و لاین تیپ طبیعی نشان از کاهش بیان این ژن ها در تیمارهای شوری داشت. اگرچه این کاهش در لاین های آنتی سنس کمتر از لاین تیپ طبیعی بود. بنابراین به نظر می رسد که با دستکاری توزیع قندها در مرحله گیاهچه ای می توان به لاین هایی با تحمل بیشتر نسبت به تنش های غیر زنده دست یافت.