اثربخشی آموزش مهارت های کیفت زندگی به شیوه گروهی بر شادکامی و سرزندگی سالمندان مرد شهر اهواز

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش مهارت های مبتنی بر کیفیت زندگی بر شادکامی و سرزندگی سالمندان انجام شده است.
طرح پژوهش از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه آزمایش و گواه می باشد. جامعه آماری شامل کلیه بازنشستگان مرد مراجعه کننده به کانون بازنشستگان اهواز بوده است که از میان آن ها 30 نفر که از لحاظ شادکامی یک انحراف معیار از میانگین کمتر بودند، به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. گروه آزمایش و کنترل از لحاظ سن، سطح تحصیلات و وضعیت اقتصادی اجتماعی همگن بودند. گروه آزمایش 8 جلسه تحت درمان مبتنی بر کیفیت زندگی به شیوه ی گروهی قرار گرفتند اما گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. ابزار این پژوهش شامل پرسشنامه شادکامی آکسفورد و مقیاس سرزندگی رایان و فردریک بود که شرکت کنندگان در مرحله پیش آزمون و پس آزمون به سوالات آن پاسخ دادند. از روش های آماری توصیفی و کوواریانس جهت تجزیه و تحلیل اثربخشی آموزش مبتنی بر کیفیت زندگی استفاده شد.
نتایج حاصل نشان داد که میان گروه آزمایش و کنترل از لحاظ متغیر شادکامی و سرزندگی تفاوت معنی داری وجود دارد(001/0P<). میزان شادکامی و سرزندگی در گروه آزمایش در پس آزمون به طور معنی داری بیش از گروه کنترل بود.
آموزش مهارت های کیفیت زندگی که از ترکیب روان شناسی مثبت نگر با رویکرد شناخت- رفتاری شکل گرفته، می تواند شادکامی و سرزندگی افراد سالمند را افزایش دهد.