سیمای تاویل در آیینه بینامتنیت کریستوایی

اگر در پی آن باشیم که ایده بینامتنیت کریستوا را در قامت یک هرمنوتیک در نظر آوریم، می توان گفت که چنین امری از مسیر تحلیل او از سوژه مولف/خواننده و از سویدیگر تحلیل او از متن می گذرد. پویایی سوژه از یکسو سوژه در فرآیند و پویایی متن از سویدیگر -بینامتنیت، متن زایشی و امر نشانه ای- به پویایی خوانش و در پی آن تاویل منجر خواهد شد. ثمره این پویایی چیزی جز کنار رفتن مفاهیمی چون قطعیت معنا، اصالت، یکتایی آن نخواهد بود و تا حدود زیادی فضا برای تکثر خوانش ها باز خواهد بود. این نوشتار در اندیشه آن است تا پس از مروری بر عناصر دخیل در شکل گیری مفهوم بینامتنیت و به طور کلی منظومه فکری کریستوا، نظیر مکالمه-گرایی باختین، زبان شناسی سوسوری و آراء بارت در باب متن به ترسیم سیمای این هرمنوتیک مورد اشاره بپردازد. هرمنوتیک مذکور، نه پیشنهاد نوعی روش و نه ناظر به معنایی قطعی، یگانه و مولف محور است؛ بلکه بر وجوه تاریخی، متکثر و برخوردار از بستر اجتماعی و سیاسی و.. . متن و معنا تاکید کرده و گونه ای فهمشناسی مبتنیبر زبان شناسی و روانشناسی ارائه می کند که کاملا در یک فضای پساساختارگرایانه و پست مدرن طرح می-شود.