اثرات ضد تشنجی ناشی از اعمال تحریکات الکتریکی با فرکانس پایین در ناحیه شکنج دندانه دار بر روند اکتساب کیندلینگ

اخیرا تحریک با فرکانس پایین (LFS) به عنوان یکی از راه های ضد تشنجی در مورد سندرم های صرعی مقاوم به درمان از جمله صرع لوب گیجگاهی پیشنهاد شده است. تا کنون در اکثر مطالعات بالینی و تحقیقاتی ناحیه هدف برای اعمال LFS همان ناحیه کانون تشنج بوده است. با توجه به نقش ناحیه شکنج دندانه دار در گسترش تشنجات سیستم لیمبیک، در این مطالعه تاثیر اعمال LFS به شکج دندانه دار بر تشنجات ناشی از کیندلینگ آمیگدال مورد بررسی قرار گرفت.
برای ایجاد کیندلینگ، در موش های صحرایی نر نژاد ویستار با استفاده از دستگاه استریوتاکسی یک الکترود سه قطبی در ناحیه قاعده ای - جانبی آمیگدال سمت راست و یک الکترود دو قطبی در ناحیه شکنج دندانه دار در همان طرف قرار داده شد. پس از یک دوره بهبودی ده روزه، حیوانات در دو گروه قرار گرفتند. حیوانات گروه کیندل (6=n)، تحریکات کیندلینگ را به صورت روزانه دریافت می کردند تا زمانی که مرحله 5 تشنج را نشان دهند. در حیوانات گروه کیندل+LFS (6=n) روزانه یک دقیقه پس از پایان تحریکات کیندلینگ، تحریکات LFS به ناحیه شکنج دندانه دار اعمال می شد. تاثیر LFS بر مراحل رفتاری تشنج ها و مدت زمان امواج تخلیه متعاقب در دو گروه با استفاده از آزمون ناپارامتری Kruskall Walllis و آزمون ANOVA دو طرفه از نوع Repeated Measures با هم مقایسه گردید و 05/0>p به عنوان حداقل سطح معنی دار بودن در نظر گرفته شد.
مدت زمان لازم برای کیندل شدن حیوانات گره کیندل 12 روز بود، اما حیوانات گروه کیندل+LFS پس از گذشت 12 روز فقط تا مرحله 2 تشنج رسیدند. اعمال تحریکات LFS در مقایسه با گروه کیندل، به طور معنی داری از پیشرفت مراحل رفتاری تشنج و افزایش مدت زمان امواج تخلیه متعاقب در طی روند کیندلینگ جلوگیری کرد.
نتایج این مطالعه نشان داد که اعمال LFS به ناحیه شکنج دندانه دار می تواند یک راه موثر برای کنترل تشنجات ناشی از کیندلینگ باشد و شواهد بیشتری فراهم می کند که نشان می دهد علاوه بر کانون تشنج، اعمال LFS به نواحی دخیل در انتشار تشنج نیز می تواند اثر ضدتشنجی داشته باشد.