ساختارهای زمانی نو در سینما، با رویکرد به روایت شبکه ای فیلم

ساختار زمانی نو و به ویژه روایت شبک های فیلم در سینما، شیوه ای برای بیان روایت داستان فیلم است که با دستکاری در ساختار زمانی خطی روایت فیلم، تماشاگران را با ساختن دوباره فیلم در ذه نشان به تعامل با آن وامی دارد. کارگردان این دسته از فیلم ها، با ارائه داستان های پیچیده یا ایجاد پیچیدگی در زمان روایت، نوعی از سینمای اندیشمندانه و تفکر برانگیز را خلق میک ند. رویکرد نظری این تحقیق بر پایه اندیشه های دو نظریه پرداز شهیر حوزه روایت در سینما ژرار ژنت و دیوید بوردول استوار است. ژنت در مبحث استراتژی روایت به مفهوم کانون یشدگی در روایت می پردازد که به معنای ادراک بصری و حتی مفاهیم کل یتری از ادراک است، و در هر لحظه دامنه اطلاعات روایت به یکی از شخصیت های داستان کانونی یا متمرکز می شود؛ در حالی که رویکرد بوردول بیشتر ساختاری است. او در نظریه پردازی اش که نوعی پوئتیکای سینمایی است، روایت شبک های و زمینه های تاریخی پیدایش آن را تشریح میک ند. روش این تحقیق برپایه مقاله های استادان و نظریه پردازان متاخر در حوزه روایت استوار است و در آن کوشش شده است که در هر مبحث، ضمن ارائه کلیاتی درباره موضوع بحث، نمونه فیلم با تشریح ساختار آن ارائه گردد. در مجموع، نتایج حاصل از طرح این مسئله که چگونه روایت شبکه ای فیلم توانسته است تاثیری گسترده بر خلق سینمای اندیشمند معاصر بگذارد، مورد توجه قرار می گیرد.