سنجش میزان پایداری اجتماعی در نواحی روستایی با استفاده از تکنیک های دلفی فازی و تشابه به ایده آل فازی (مطالعه موردی: نواحی روستایی دهستان اصلاندوز استان اردبیل)

توسعه پایدار روستایی بر مبنای نگرشی کل نگر، در راستای تحقق بخشی به ایجاد و استمرار فرایندهای توسعه در ابعاد مختلف اقتصادی، محیطی و به ویژه اجتماعی نواحی روستایی است. جامعه روستایی ما تحت تاثیر روندها و سیاست های دهه های اخیر دچار تحولات گسترده ای شده است، اما شواهد به گونه ای است که نشان از حرکت روستاها به سمت ناپایداری – و به ویژه ناپایداری اجتماعی- دارد. بر این اساس با بررسی نظری نوشتارهای توسعه پایدار و پایداری اجتماعی، اقدام به طراحی پرسشنامه ای جهت سنجش شاخص های ذهنی پایداری اجتماعی نواحی روستایی گردید که شاخص های آن با استفاده از روش دلفی فازی ارزش گذاری شده که با بکارگیری تکنیک تاپسیس فازی در سطح روستاهای بالای 400 نفر ساکن و 384 نفر نمونه در دهستان اصلاندوز شهرستان پارس آباد تحلیل شد، لذا روش شناسی تحقیق توصیفی و تحلیلی می باشد. در واقع در این مطالعه به دنبال یافتن بهترین روش برای تحلیل داده های ذهنی می باشیم که یکی از سوالات اساسی پژوهش نیز می باشد. نتایج نشان می دهد که وضعیت مجموع شاخص های ذهنی پایداری اجتماعی روستاهای نورمحمدکندی، محبوب کندی و ایدیرعلیا در خوشه پایدار واقع شده اند و روستاهای آق قباق و کمپ، خوشه مربوط به پایین ترین سطح پایداری اجتماعی را شکل می دهند.