ابن سینا و مسئله جاودانگی نفس

برخلاف تصویر رایج، ابن سینا نه پیرو محض ارسطوست و نه صرفا شارح آراء وی. ابن سینا فیلسوفی مستقل، برجسته و مسلمان ایرانی است. وی در پرتو نقدها به فلسفه یونان و ارسطو، درصدد شکلدهی گسست معرفتی بنیادین و طرح ریزی شالوده های حکمت مشرقی است.
یکی از موضوعات متنازع فیه، مسئله نفس، جوهریت، تجرد و جاودانگی آن است. ابن سینا آراء ارسطو در این سه موضوع را نابسنده دانسته که دچار کاستی ها، اشتباهات و خلطهاست. وی میکوشد تا با نقد دیدگاه ارسطو، طرحی جدید از مسئله نفس بدست دهد. ابن سینا با نقد تعریف ارسطو از نفس آغاز کرده، با جرح و رد براهین بقا پیش رفته و سرانجام نظریه یی بدیع در موضوع جاودانگی نفس تدوین نموده است. این نظریه پشتوانه یی بنام «اجل البراهین» ابن سینایی دارد.
هدف اصلی نوشتار حاضر، بررسی آراء ارسطو، ایرادات ابن سینا بر آنها و نشان دادن ساحتهای ابتکاری ابن سینا در مسئله نفس میباشد. نگارنده نشان میدهد که دستاورد ابن سینا، راهی جدید در مسئله نفس و بدن را گشوده و تلقی استمرار آراء ارسطو در میان فیلسوفان اسلامی، تلقی نادرست است. ابن سینا را باید آغازگر بحثهای بنیادین در موضوع نفس و جاودانگی آن قلمداد کرد.