گزارش یک مورد سندرم Sneddon Print

ترکیب لیویدورتیکولاریس های متعدد و پراکنده در پوست و حوادث ایسکمیک عروقی مغز را سندرم Sneddon (SNS یا Sneddon syndrome) می نامند. میزان بروز (Incidence) آن 4 در میلیون در سال است. اگر چه نخستین علایم بیماری در سنین جوانی تظاهر می یابد و در جنس مونث بیشتر است، اما بیماری اغلب در دهه پنجم عمر تشخیص داده می شود و لیودورتیکولاریس ضایعات پوستی ماندگار با نمای سیانوتیک است که از تغییرات درجه حرارت محیط متاثر نمی شود. بیماران را به دو گروه طبقه بندی می کنند. فرم اولیه سندرم هیچ علت اتیولوژیک قابل عنوان ندارد و فرم ثانویه به عنوان بخشی از یک اختلال خود- ایمن یا یک وضعیت ترومبوفیلیک رخ می دهد. به نظر می رسد شدت بیماری با نمای MRI (Magnetic resonance imaging) در ارتباط است نه با وجود یا عدم وجود APLA (Antiphospholipid antibody). بررسی بافت شناختی پوست و تعیین انسداد آرتریولار از اهمیت ویژه ای برای طبقه بندی قابل اعتماد و تشخیص زود هنگام این سندرم، برخوردار است. درگیری شرایین کوچک و متوسط در عمق درمیس و باند فوقانی بافت سلولار زیر جلدی در نواحی درگیر تایید کننده خواهد بود.