راه برون رفت از بیماری قلب (مرض روح) از نظر تفسیر المیزان

یکی از مسایل چالش بر انگیز بشر در همه ی اعصار مشکلات روحی و روانی بوده که منشا بسیاری از ناکامی ها و رنج های جامعه ی بشری گردیده است. از نظر قران کریم یکی از بیماری های انسان در کنار بیماری های جسمانی وی، مرض و بیماری قلب است که انسان را دچار نوعی تردید و اضطراب می کند. جلوه ی این تردید و شک، ضعف ایمان به خداوند است که نتجه ی آن بروز خلق و خوی متناسب با اخلاقیات شرک آلود می باشد که منجر به اعمال کفر آمیز می شود. در مقابل آن قرآن، فردی را داری قلب سالم می داند که از راه میانه خارج نشده و به لحاظ روانی به خلوص قلب نایل گردیده است. قرآن کریم انسانی را سلیم النفس می داند که پیرو هواهای نفسانی نباشد. علامه حسینی طهرانی در ترجمه ی تفسیر المیزان (علامه طباطبایی) به بررسی بیماری قلب از نظر قران کریم پرداخته، آن را مورد شرح قرار می دهد. هدف از این تحقیق بررسی راهکارهای برون رفت جامعه ی انسانی از عوارض ناشی از بیماری روح بود.
در این تحقیق موضوع بیماری دل با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و کتابخانه ای با محوریت تفسیر المیزان و مخصوصا نظرات خاص علامه حسینی طهرانی مورد بحث و بررسی قرار گرفت.
مطلب مهم از نظر مترجم تفسیر المیزان شباهت مرض قلب و دل با امراض جسمانی می باشد که به تدریج شدت یافته و اگر به معالجه اش نپردازند، مزمن می شود و در انتها بیمار را به هلاکت می کشاند. لازم به ذکر است که شدت یافتن مرض قلب، ناشی از ناپرهیزی بیمار ازچیز هایی است که برای وی مضر بوده، باعث تحریک بیشتر قلب بیمار می شود (دقیقا مانند بیماری جسمانی از نظر قران اگر کسی دچار مرض قلب است در صورت تمایل به مداوا و بیماری خود باید به سوی خدای عزوجل توبه کند قرآن در بیان خصوصیت بارز توبه آن را، ایمان به خدا و تذکر به افکار شایسته و اعمال صالح می داند.
از نظر قرآن اگر کسی دچار مرض قلب است در صورت تمایل به مداوای بیماری خود، باید به سوی خدای عزوجل توبه کند. قرآن در بیان خصوصیت بارز توبه، آن را، ایمان به خدا و تذکر به افکار شایسته و اعمال صالح می داند. از منظر قران کسانی که مبتلا به بیماری دل هستند، باکی ندارند از اینکه با از دست دادن سرمایه دین، دنیا را به دست آورند و مقامات فانی دنیوی را بر دین داری مقدم بدارند