اثر ترکیب متادون و هالوپریدول بر اضطراب ناشی از ترک مورفین در موش های سوری نر

امروزه اعتیاد به مورفین یکی از مهمترین معضلات جوامع بشری محسوب می شود. بروز اضطراب به عنوان یکی از علائم سندروم ترک، قطع مصرف مزمن مورفین را برای معتادان دشوار کرده است. این مطالعه به منظور بررسی اثر ترکیبی متادون و هالوپریدول بر اضطراب ناشی از ترک مورفین در موش های سوری انجام شد.
در این مطالعه تجربی 98 سر موش سوری نر از نژاد NMRI انتخاب و در 2 گروه مزمن و حاد قرار گرفتند. هر گروه به 7 زیرگروه شامل: سالین، مورفین (کنترل)، متادون (mg/kg10)، هالوپریدول (mg/kg3/0)، متادون+هالوپریدول (mg/kg5 وmg/kg 15/0)، نسبت 2 به 1 متادون+ هالوپریدول (mg/kg7 و mg/kg1/0) و نسبت 1 به 2 متادون+ هالوپریدول (mg/kg5/3 و mg/kg2/0) تقسیم شد. بجز گروه سالین همه موش ها با دریافت دوزهای افزایشی مورفین درطی 8 روز معتاد شدند. تمامی داروها در گروه مزمن 30 دقیقه قبل از تزریق مورفین در مدت 8 روز و در گروه حاد 60 دقیقه قبل از تزریق مورفین در روز هشتم (روز تست) به صورت تک دوز داخل صفاقی تزریق شدند. در روز تست بعد از تزریق نالوکسان، برای ارزیابی اضطراب موش ها از آزمون ماز بعلاوه شکل مرتفع استفاده شد.
نتایج نشان داد که در تزریق حاد داروها، درصد ورود به بازوی باز و درصد زمان سپری شده در بازوی باز در گروه های متادون (34/3±72/37 و 03/4±79/36 با 05/0>P)، هالوپریدول (70/3±33/41 و 26/6±23/41 با 01/0>P)، متادون+هالوپریدول (80/4±66/39 و 85/5±14/43 با 05/0>P و 01/0>P)، متادون2+ هالوپریدول1 (40/2±94/38 و 26/6±52/30 با 05/0>P) و متادون1+ هالوپریدول 2 (50/2±80/40 و 48/4±53/37 با 01/0>P و 05/0>P) نسبت به گروه مورفین به طور معنی داری افزایش یافت. اما در تجویز مزمن، فقط گروه های درمانی هالوپریدول (37/3±16/54 و 71/9±10/64 با 01/0>P و 001/0>P)، متادون+هالوپریدول (54/2±61/53 و 65/4±68/51 با 01/0>P و 001/0>P) و متادون1+ هالوپریدول 2 (97/2±61/52 و 65/4±63/54 با 05/0>P و 001/0>P) باعث کاهش معنی دار اضطراب ناشی از ترک مورفین شدند.
نتایج این تحقیق نشان داد که احتمالا ترکیب دارویی متادون و هالوپریدول می تواند اضطراب ناشی از ترک مورفین در موش های سوری را کاهش دهد.