بررسی ارتباط افسردگی و خودکارآمدی در رفتارهای ارتقاء دهنده سلامتی بیماران دیابتی نوع2 شهرستان های فریدن و چادگان، سال 1391

فاکتورهای فردی، رفتاری، روانی و اجتماعی در بروز اختلالات روانی می تواند موثر باشد. هدف مطالعه حاضر بررسی شیوع و شدت افسردگی و تعیین ارتباط آن با خودکارآمدی در بیماران دیابتیک نوع 2 شهرستان های فریدن و چادگان می باشد.
نوع مطالعه توصیفی – تحلیلی و از نوع مقطعی، که بر روی 403 بیمار در دو شهرستان و به روش تصادفی سیستماتیک با رعایت معیارهای ورود و خروج انجام شد. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرشسنامه، شامل 9سوال در خصوص مشخصات دموگرافیک و تست استاندارد 21 سوالی افسردگی بک و 6 سوال در خصوص خودکارآمدی بود. تجزیه و تحلیل داده ها به وسیله نرم افزارSPSS نسخه 18و با استفاده از آزمون های آماری تی مستقل، کای اسکوئر، من- ویتنی، کروسکال والیس و اسپیرمن در سطح معنی داری 05/0انجام گردید.
160نفر(7/39%) بیماران فاقد افسردگی، 109نفر (27%) دارای افسردگی خفیف، 94 نفر (3/23%) افسردگی متوسط و 40نفر (9/9%) دارای افسردگی شدید می باشند. شیوع افسردگی در زنان بیشتر از مردان و فاقد تفاوت معنی داری بود (27/.=P) بین شیوع و شدت افسردگی و متغیرهای سن بالاتر، محل سکونت، سطح تحصیلات پایین، مدت زمان ابتلا به بیماری دیابت، شیوع عوارض، ابتلا همزمان به بیماری های مزمن دیگر و خودکارآمدی پایین رابطه معنی داری دیده شد (05/0 P<).
به نظر می رسد متغیرهای فردی، رفتاری، اجتماعی و فرهنگی و دسترسی همگانی به خدمات، تاثیر مهمی در کاهش شدت افسردگی در این بیماران را داشته باشند. بنابراین پیشنهاد می شود بحث مهم عدالت در سلامت بایستی به طور جدی و دقیق انجام گیرد.